🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

کجاست زنده‌ دِلی، کاملی، مسیح‌ دَمی
که فیضِ صحبتش از دِل بَرَد غبارِ غَمی

خلیلِ بُت‌ شکنی کاو که نفسِ دون‌ شکند
که نیست در حرمِ دِل به غیرِ او صنمی

زِ کیدِ چرخ در آن دور گشت نوبتِ ما
که نیست ساقیِ ایّام را سرِ کَرَمی

زمانه خرمنِ دانش نمی‌ خرد به جُوی
بهایِ گنجِ هنر را نمی‌ دهد دِرَمی

مباد آنکه شود سِفله‌ خوی، کامروا
که هر زمان کند آغازِ فتنه وُ ستمی

گذشت عمر وُ دریغا نداد ما را دست
حضورِ نیم‌ شبیّ وُ صفایِ صبح دمی

قسم به جانِ عزیزان به وصلِ دوست رسی
اگر از این تنِ خاکی برون‌ نهی قدمی

خلافِ گوشه‌ نشینانِ دلشکسته مجو
که نیست جُز دلِ این قوم، دوست را حرمی

غمِ زمانه نخور ای رفیق، باده‌ بنوش
که دورِ چرخ نه جامی گذاشته، نه جَمی

زِ بی‌ نوایی وُ دولت، غمین وُ شاد مباش
که در زمانه نماند گدا وُ محتشمی

زِ اشتیاقِ بلند آستانِ شه، هر شَب
فرازِ عرش، فرازم زِ آهِ خود عَلَمی

به خَلق آنچه رسَد فیض، زِ آشکار وُ نهان
زِ بحرِ جود شهِ دین، جواد، هست نَمی

محمّد بن‌ علی، تاسع الائمه، تقی
که بحرِ همّتِ او هست بی‌ کرانه یَمی

بدان خدای که باشد زِ کِلکِ قدرتِ او
نقوشِ دفترِ هستیّ ماسِوا رَقمی

که با ولایِ شفیعانِ حشر، احمد وُ آل
محیط را نبوَد از گناهِ خویش غَمی

شهانِ کشورِ نظمیم ما ثناگویان
اساسِ سلطنتِ ماست دفتر وُ قلمی 🌷

پ.ن:

ماجرای شهادت به نقل از کتاب پیشوایان راستین اسلام، ص۱۴۲

🟩 معتصم (ملعون) ابتدا حضرت را از مدینه به بغداد آورد و بعد توسط امّ فضل (ملعونه)، دخترِ برادرش مأمون که همسرِ حضرت بود و حال آن که حضرت هیچ علاقه و محبّتی به او نداشت - نقشۀ خود را عملی نمود.

🟥 حضرت جواد به مادرِ امام هادی - که سیدۀ والامقامی بود - مهر و محبّتِ بسیاری داشت؛ ولی نسبت به امّ فضل (ملعونه) هرگز نظرِ خوشی ابراز نمی نمود. آن ملعونه همیشه با حضرت در خصومت و عنادِ باطنی به سر می برد تا این که نقشۀ شومِ عمویش را در فرصتِ مناسب اجرا نمود و آن حضرت را مسموم کرد و خود را به لعنتِ ابدیِ همگان دچار ساخت.

🟩 تاریخِ شهادت آن حضرت به فاصلۀ دو سال و نیم پس از مرگِ مأمون (ملعون)، در ذی قعده سال دویست و بیست بوده است. آن حضرت در زمانِ شهادت، بیست و پنج سال داشت و مدت امامتِ حضرتش شانزده سال می باشد. ایشان در میانِ حضراتِ معصومین، کم ترین عمر را در هنگامِ امامت و شهادت داشته است. حضرت جواد دارای فرزندانی شایسته بود که در میانِ آنها امام دهم، حضرت هادی سلسلۀ امامت را استمرار بخشید.

🟥 امام جواد از امّ فضل (ملعونه) دخترِ مأمون هیچ فرزندی نداشت و این عدمِ توفیق خود نشانگرِ روح پلید و نا آرامِ آن ملعونه بوده است. حضرت، یاران و شاگردانِ گران قدر و بزرگواری داشته است که از میانِ آنها می توان به بزنطی، ابن شاذان، علی بن مهزیار اهوازی، محمّد بن ابی عمیر و محمّد بن سنان اشاره نمود. یا جواد الائمه ادرکنی 💚

رنجها بُرده فراوان، هنر آموخته ام
وز همه عشقِ تُرا خوبتر آموخته ام

نی خطا گفتم جُز عشق، ندارم هنری
به همه عمر همین یک هنر آموخته ام

تا نموده است زِ خود بی خبرم جذبۀ دوست
علم آگاهی از هر خبر آموخته ام

کیمیاگر شده از اشکِ سپید وُ رُخِ زرد
صنعتِ ساختنِ سیم وُ زر آموخته ام

رسمِ بیداریِ شَب، شیوۀ افغانِ سحر
زِ سگانِ تو وُ مرغِ سحر آموخته ام

شیوۀ رهروی وُ پیشۀ قلّاشی را
از رفیقی دو سه بی پا وُ سَر آموخته ام

از گدایانِ درِ میکده، شاهانِ سلوک
طرز بخشیدنِ تاج وُ کمر آموخته ام

نظری دوست به حالم زِ عنایت فرمود
آنچه آموخته ام زان نظر آموخته ام

ذرّه ام وز اثرِ تربیتِ شمسِ وجود
تربیت کردنِ شمس وُ قمر آموخته ام

شهِ مردان اسدالله، که از همّتِ وی*
پنجه برتافتنِ شیرِ نر آموخته ام

اقتدا هست پسر را به پدر حبّ علی*
من خلف بوده ام وُ از پدر آموخته ام

شاعری را زِ پیِ منقبتِ شاه، محیط
از ازل نی زِ پیِ کسبِ زر آموخته ام 🌷

مُریدِ عِشق نجوید، مُرادِ خاطرِ خویش
خوش است عارفِ سالک، به هر چه آید پیش

نکو است آن چه کند دلستان، چه جور وُ چه مهر
خوش است هرچه زِ جانان رسد، چه نوش وُ چه نیش

غلامِ همّتِ آنم که خاطرِ مجموع
پیِ دو روزۀ دنیایِ دون نکرد، پَریش

زِ چنگِ حادثه خواهی شکسته دِل نشوی
به هوش باش نگردد، دِلی زِ دستِ تو ریش

زِ بندگانِ طبیعت مجو مسلمانی
که این سیاه دلان، کافرند در همه کیش

طُفیلِ هستیِ یارند، بنده وُ آزاد
رهینِ منّتِ عِشقند، منعم وُ درویش

به عِشق کوش که مردانِ راهِ حق بُردند
به یُمنِ سلطنتِ عِشق، کارها از پیش

زِ عِشق مالک اشتر، بدان مقام رسید*
که قاصر است زِ درکش، عقولِ دوراندیش

شهِ ولایت فرمود، بهرِ من مالک*
چنان بُدی که بُدم من، برایِ سیّدِ خویش

بُرنده تیغی خوانَدَش، زِ تیغ هایِ خدا
مَر این حدیث زِ گفتارِ او است، بی کم وُ بیش

«محیط» بندگی بندگان، آل رسول
مَراست مذهب وُ آیین، مَراست ملّت وُ کیش 🌷

پ.ن:

امام على (ع) در کلماتِ قصارش در بیانِ فضیلتِ مالک اشتر، آن افسرِ جانباز مى خوانیم: لایَرْتَقِیْهِ الْحافِرُ وَ لایُوفی عَلَیْهِ الطّائِرُ: هیچ مرکبى نمى تواند از کوهسارِ وجودش بالا رود و هیچ پرنده اندیشه به اوجِ او راه نمى یابد. ❤️

پ.ن۲:

🟦 چون خبرِ شهادتِ مالک اشتر به امیرالمؤمنین علیه السّلام رسید بسیار اندوهگین و افسرده خاطر شد، گریست و بر منبر تشریف بُرده فرمود: ما از خدا هستیم و بسوى او باز مى گردیم، و ستایش خداوندى را سزا است که پروردگارِ جهانیان است،

🟥 بار خدایا من، مصیبتِ اشتر را نزدِ تو بشمار مى آورم، زیرا مرگِ او از سوگهاىِ روزگار است، خدا مالک را رحمت فرماید که به عهدِ خود وفاء نمود، و مدّتش را به پایان رسانید، و پروردگارش را ملاقات کرد، با اینکه ما تعهّد نموده ایم که پس از مصیبتِ رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله بر هر مصیبتى شکیبا باشیم، زیرا آن بزرگترین مصیبتها بود.

🟦 پس از آن از منبر پائین آمده به خانه رفت، مشایخِ نخع به خدمتِ آن حضرت آمدند، آن بزرگوار متأسّف و افسرده بود، فرمود: خدا مالک را جزاىِ خیر دهد و چگونه مالک که اگر کوه بود کوهى عظیم و بزرگ بود، و اگر سنگ بود سنگى سخت بود،

🟥 آگاه باشید به خدا سوگند مرگِ تو اى مالک جهانى را ویران و جهانى را شاد مى سازد (یعنى اهلِ شام را خوشنود و عراق را خراب مى گرداند) بر مردى مانندِ مالک باید گریه کنندگان بگریند، آیا یاورى مانندِ مالک دیده می شود، آیا مانندِ مالک کسى هست، آیا زنان از نزدِ طفلى بر مى خیزند که مانندِ مالک شود. (نهج البلاغه، نامه ۳۸) ❤️

🌸 مالک نفس، اثر استاد رضا بدرالسماء 🌸

بسيار زُلفِ پُرشكن وُ درهم اوفتد
امّا بِه دِلربايىِ زُلفت كم اوفتد

درهم شود چو خاطرِ من وضعِ روزگار
بر روىِ تو چو طرّۀ تو درهم اوفتد

جُز لعلِ تو كه مرهمِ ريشِ دلِ من است
هرگز شنيده‌ اى كه نمك مرهم اوفتد

برقع فكن كه از شررِ آتشِ رُخت
ترسم شرر بِه مزرعۀ عالم اوفتد

باشند جاودانه دِل وُ غَم قرينِ هم
يِك دِل نديده‌ ام كه جُدا از غَم اوفتد

آدم بِه دامِ دانۀ حُسنِ تو اوفتاد
نبود عجب اگر كه بنى‌ آدم اوفتد

با كس مگوى رازِ دلِ خود، گُمان مدار
كز صد هزار دوست يِكى محرم اوفتد

شُد در هواىِ دانۀ خالِ تو مرغِ دِل
ترسم بِه دامِ طرّۀ خم در خم اوفتد

آزادى از كمندِ محبّت بُوَد محال
هركس در اين كمند فتد محكم اوفتد

هركس كه بوسه زد بِه لبِ جام وُ لعلِ يار
جاويد زنده است وُ مسيحا دم اوفتد 🌷