🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

وقتی که در آن ظهر
یک دشت دشمن، پیشِ رویت بود

وقتی که تو ماندی وُ یک کرب و بلا غربت
یک خیمه تنهایی

در چشمهایِ بیقرارت موج می زد، موج می زد
دریایی از صبر وُ شکیبایی

این را تمامِ سروها گفتند
این را تمامِ سروها با قلّه ها گفتند

آزادگی وُ سرفرازی بی تو معنایی نخواهد داشت
از هر طرف رفتی، شَب بود، سیاهی بود

یعنی که ای خورشیدِ خون آلود
یعنی جهان جُز با تو فردایی نخواهد داشت*

ای با طنینِ نامِ تو لب تشنگی سیراب
خیلِ غریبان را دریاب، دریاب

خیلِ غریبان را که ما باشیم
ای آشنا دریاب

وقتی که در آن ظهر
تو ماندی وُ یک خیمه تنهایی

در چشمهایِ بیقرارت موج می زد، موج می زد
دریایی از صبر وُ شکیبایی

ای با طنینِ نامِ تو، لب تشنگی سیراب
خیلِ غریبان را دریاب، دریاب

خیلِ غریبان را که ما باشیم
ای آشنا دریاب 🌷

پ.ن:

زِ غَمت جهان چنان شد، که صبا نمی تواند

بِه تبسّمِ نهانی، لبِ غنچه باز کردن (اقدسی مشهدی) 🖤

🏴 تابلوی مضطر اثری از حسن روح الامین 🏴

نمی خواستم خورشید وُ ازت بگیرم
نمی خواستم آسمونت ابری باشه

نمی خواستم که چشات بارونی وُ سرد
سهمِ تو گِریه باشه، بی صبری باشه

آرزوم بوده که آسمون تو شبهات
برا تو یِه سقفِ پُر ستاره باشه

رویِ تاقچه ماه برات مثلِ یِه آینه
کهکشونا هم برات گهواره باشه

نازنین من اگه تاریکم غَمی نیست
تو بِه فرداها بِه روشنی بیندیش

همه پنجره ها ارزونیه تو
بِه جهانی خوب وُ دیدنی بیندیش

دخترم دِلخوشیِ بابا همیشه
بِه گُل افشونیِ لبخندِ تو بوده

خودش آشنایِ پاییز وُ امّا
برا خاطرِ تو از بهار سروده 🌷

پ.ن:

"عائشة اللولو" دختر ۵ ساله اهلِ غزه برای عملِ جراحی و از بین بردنِ غده بدخیمِ مغزی بِه قدس رفته بود. امّا صهیونیست ها مانعِ حضورِ خانواده اش در کنارِ این دختر شدند. او قبل از ورود بِه اتاقِ عمل، گریه می کرد و مادرش را می خواست ولی در نهایت با چشمانی اشکبار از دنیا رفت.

⁃ بله آقایِ صائب! ما هم:
با صد زبان نداریم یارایِ شِکوه کردن

چون غنچه دِل پُر از خون، زین ماجراست ما را ❤️

ای صدایت خوشتر از آوازِ آب
تشنگان را نیست دیگر صبر وُ تاب

از حجابِ ابرِ غیبت ماهِ من
پایِ رجعت مهرِ چشمانِ رکاب

دستِ عدل از آستینِ حقّ برآر
تا که تیغت را ببوسد آفتاب

یادت ای از ما بِه ما نزدیکتر
می بَرَد از دِل قرار، از دیده خواب

بر تنِ شَب ریز سیلِ نور را
آفتابا بر دِلم لختی بتاب

اینک این آغوشِ بازِ جادّه ها
ای سوارِ عِشق بُگذر با شتاب

این تو وُ آغوشِ بازِ جادّه ها
تک سوارِ عِشق بُگذر با شتاب 🌷

مثلِ یکی رهگذر از کوچه ها، می گذرم هر سحر از کوچه ها
آی نسیمِ سحری، صبر کن، ما را با خود ببر از کوچه ها

دلتنگم دلتنگ از خانه ها، وز معبر، از گذر از کوچه ها
آی نسیمِ سحری، صبر کن، ما را با خود ببر از کوچه ها

باید پُل زد به خیابانِ عِشق، یک شَب آسیمه سر از کوچه ها
باید با بویِ گُلِ سرخ رفت، جایی دلبازتر از کوچه ها

آی نسیمِ سحری، صبر کن، ما را با خود ببر از کوچه ها
فردا مهمانِ شقایق شوم، بگذرم امشَب اگر از کوچه ها

فرجامم دامنۀ دشت هاست، خواهم رفت آخر از کوچه ها
آی نسیمِ سحری، صبر کن، ما را با خود ببر از کوچه ها 🌷

پ.ن:

سرمایۀ خرّمی بِه جُز رویِ تو نیست
وآرامگهِ خلق بِه جُز کویِ تو نیست

آن جفت که طاق است، قد وُ سایۀ توست
وآن طاق که جفت است، جُز ابرویِ تو نیست (مهستی گنجوی) ❤️

یِك آسمان پرندۀ عاشِق، از گردِ راه باز رسیدند
با بال هایِ روشنی از نور، وقتِ پگاه باز رسیدند

مثلِ پرنده هایِ سبكبال، برخیز وُ با بهار بیامیز
با نغمه هایِ شاد دوباره، شوری بهارگونه برانگیز

در پهنۀ بهارِ تجلّی، ای دِل پرنده باش، رها باش
عالم تمام آینۀ اوست، آنك یِكی از آینه ها باش 🌷

صدایِ تو از دور
پیامِ تو از سمتِ ایمان می آمد

و ما دِل سپردیم
بِه آوازِ سبز وُ رهایت

که از لاله زارِ شهیدان می آمد
بِه تو دِل سپردیم وُ از غیرِ تو دِل بریدیم

جلالِ خداوند را در جمالِ تو دیدیم
تو یِک رازِ سرخی که ما آبیِ آسمان را

در آئینۀ روحِ پاک وُ زلالِ تو دیدیم
تو وُ تشنگی؟ نه

وجودِ تو لبریز، مانندِ دریاست
و سرشاریِ آب، از آبشارِ نگاه تو پیداست

و اکنون، دوباره جهان تشنۀ توست
دوباره، زمین وُ زمان تشنۀ توست 🌷

من اگه جویِ حقیرم، تو مثلِ دریا بزرگی
بی کران وُ سبز وُ آبی، قدّ یِه دنیا بزرگی

تو هنوز یِه اتفاقی که برام تازگی داری
واسۀ دلواپسی هام، خبرایِ خوش می آری

عصمتِ نامِ تو رمزِ بال وُ پَر گشودنِ من
آسمونی وُ زلالیت، رازِ آینه بودنِ من

کوله بارِ مونو پُر کن، که حالا وقتِ عبور
همسفر بزن بِه جاده، راهمون سخت وُ دوره

دستامو بگیر تو دستات، وقتِ تنهایی وُ غربت
تکیه گاه خستگیم باش، تویِ این کویرِ وحشت 🌷

پ.ن:

خدایا هَمدَمم باش 💙

خاطره ای فراموش، یِه قابِ عکسِ خالی
پشتِ غبارِ اندوه، تبسّمی خیالی

چیزی ازم نمونده، جُز یِه نگاهِ ساده
یِه آسمونِ شرجی، یِه بغضِ بی اراده

تنها امّیدم امّا بودن وُ موندنِ توست
چراغِ کلبۀ من، حضورِ روشنِ توست

با اون نگاهِ گرمت، پنجره ها رو وا کن
از تویِ تاریکی ها، بازم منو صدا کن

بزار یِه قابِ خالی، جون بگیره دوباره
شبایِ سوت وُ کورم، پُر بشه از ستاره

تو نازنین ترینی، تو لحظه هایِ تردید
چشات یِه چشمه مهتاب، نگات هزار تا خورشید 🌷

ایزد تو را که زهرۀ زهرا، رقم زده‌‌ است
با نورِ تو چراغِ فلق‌ ها، رقم زده‌ ا‌ست

ما خط‌به‌ خطّ توایم‌ که شیرازه‌ بندِ عِشق
مهرِ تو را بِه دفترِ دِل‌ ها، رقم زده‌‌ است

دُختِ رسالتی تو و مامِ ولایتی
وین را خدا بِه نامِ تو تنها، رقم زده‌ ا‌ست

صدق‌ و رضا و پاکی و نُبل¹ و خجستگی
اسمِ تو را هزار مُسمّا، رقم زده‌‌ است

گهوارهٔ تو دامنِ وحی‌ است و مهبطش
دربارۀ تو ام‌ ابیها، رقم زده‌‌ است

شأنت‌ تو راهمین‌ نه‌ چراغ‌ِ دل‌ِ رسول (ص)
بل، چلچراغ‌ِ محفلِ طاها، رقم زده‌ ا‌ست

اعطای‌ِ تو بِه ختمِ رُسل بی‌ دلیل نیست
یزدان تو را شرابِ مُهنّا، رقم زده‌‌ است

همراهی‌ِ تو هدیۀ الله با علی‌ (ع) است
که‌ تو هم عنان و همدل‌ِ مولا، رقم زده‌‌ است

حق‌ پیش‌ از آن‌ که‌ خورد بِه نون‌ و قلم قسم
نامِ تو را بِه سدرۀ طوبا، رقم زده‌ است

از افضلِ زنان بِه فضیلت، یگانه تو
بانوىِ بانوانِ زمان و زمانه، تو 🌷

🌸 تصویر سازی از تشییع پیکر مطهر حضرت زهرا سلام الله علیها، استاد رضا بدرالسما 🌸

پ.ن:

۱. نُبل: نجابت، فضل، آگاهی، ذکاء، بزرگى

‏بیا وُ گوش کن این های وُ هویِ باران است
تمامِ کوچه پُر از عطر وُ بویِ باران است

شکوفه هایِ جوان رویِ شاخه هایِ کُهن
نگاهِ عاشِقشان رو بِه سویِ باران است

مباد چَشم ببندی بر این سخاوتِ سبز
کنون که پنجره ات رو بِه رویِ باران است

نگاه کُن که زمین با بهار می بالد
و خاکِ غَم زده در جستجویِ باران است

خوشا تبسّمِ گُلها، خوشا هوایِ بهار
خوشا ترنّمِ باران، خوشا صدایِ بهار 🌷

ای دِل بِه خاطر بیاور بانگ وُ هیاهویِ باران
در روزهایی که پُر بود هر کوچه از بویِ باران

ما دست در دست باهم آشفته وُ مست باهم
مثلِ نسیمی گذشتیم آهسته از کویِ باران

در کوچه سارانِ غربت با پنجه‌ هایِ محبَّت
چون کودکان شانه کردیم انبوه گیسویِ باران

ما از تبسُّم رهاتر از خواب هم بی‌ صداتر
رفتیم از شَب فراتر بازو بِه بازویِ باران

صبح از دمش زنده می‌ شد، گُل یِک دهن خنده می‌ شد
چشمانِ بیننده می‌ شد، مسحورِ جادویِ باران

در خاطرات هست آیا آن صبحِ خاکستری رنگ
کز شهر دریا گذشتیم، رفتیم آن سویِ باران؟ 🌷

هر چِه امروز کنم جا دارد
که دِل اندیشۀ فردا دارد

ماهیِ کوچکِ این تنگِ بلور
دِلی اندازۀ دریا دارد

عِشق را با همۀ زیبایی
دلِ من از تو تمنّا دارد

عِشق یعنی که خدا از یِک گُل
گفتگوهایی با ما دارد

عِشق یعنی همه عالم آبیست
که جهان انسان معنا دارد

عِشق این بارشِ یِک ریزِ بهار
در کنارِ تو تماشا دارد

در کنارِ تو تماشا دارد
در کنارِ تو تماشا دارد 🌷

لاله لاله دِلم داغدار است
کوچِه کوچِه شَبم سوگوار است

آسمان در هوایِ تو دیریست*
مثلِ چشمانِ من اشکبار است

ای گُل ای تازه تر از جوانی
کوثر ای سورۀ آسمانی

کاش می شد کنارِ علی باز
باز یِک بارِ دیگر بمانی

در بهاری غریبانه هر چند
لاله ها بی تو در خون نشستند

بعدِ تو یازده سروِ سرسبز
هفت پشتِ خزان را شکستند

نامِ تو بر لبانِ زمانه
یادِ تو در زمین جاودانه

مهرِ تو چلچراغِ دلِ ما
در خمِ کوچه هایِ شَبانه

لاله لاله دِلم داغدار است
کوچِه کوچِه شَبم سوگوار است

آسمان در هوایِ تو دیریست*
مثلِ چشمانِ من اشکبار است 🕯

آرامشم را در تو جویم، ای وسعتِ سبز
نجوایِ خود را با تو گویم، ای فرصتِ سبز

ای دشتهایت ارغوانی، ای گُلشنِ راز
با لاله هایت می توانی، باشی سر افراز

ای سرزمینِ آسمانی، ای کشورِ عِشق
نامت بلند وُ جاودانی، در دفترِ عِشق

مردانِ تو در استقامت، مثلِ دماوند
در پاکیِ روح وُ کرامت، مانندِ اروند 🌷

پ.ن:

نشانِ عِشق ما را بر جبین است
وفا با جانمان در خون عجین است

صِداقت در جهان آئینِ ما باد
همه سرمایۀ آئینه این است. (سهیل محمودی) ❤️

شَب آرام وُ بی صدا، در تشویشِ کوچه ها، سرگردانم
با رویایِ پنجره، با یِک سینه خاطره، بی سامانم

نامت را تمامِ شَب، همراه ستاره ها، نجوا کردم*
تا در ازدحامِ شَب، نقشِ روشنِ تو را، پیدا کردم

دیوارِ بی کسی، تنها پناه من، شَبها ای دوست
با اشتیاقِ تو، حیران نگاه من، شَبها ای دوست

با آرزویِ تو، در هر کجایِ شَب، از تو خواندم
با جستجویِ تو، در کوچه هایِ شَب، تنها ماندم

یِک شَب مرا صدا کُن، از دستِ غَم رها کُن، این جانِ خسته ام را
از من دوری تو چِرا؟ رُخِ خود بگشا، جانا چِرا بِه یاری مرهم نمی گذاری؟ قلبِ شکسته ام را

قلبی شیدا در هجرانت با خود دارم
بُگذار امشَب بر دامانت سر بُگذارم 🌷

چون صید فتاده در کمندم کردی
در خلوتِ خویش سربلندم کردی

از دستِ غَمت گُریختن آسان نیست
ای عِشق چِه سخت پایبندم کردی 🌷

تا همسفرم عِشق است در جادۀ تنهايی
از دست نخواهم داد، دامانِ شكيبايی

تا من بِه تو دِل دادم، افسانه شده يادم
چون حافظ وُ مولانا، در رندی وُ شيدايی

از عشق‌ِ تو سهمِ من، همواره همين بوده‌ ست
رسوايی وُ حيرانی، حيرانی وُ رسوايی

تو آتش و ُمن دودم، دريا تو وُ من رودم
هر چند محال امّا، چيزی‌ است تماشايی

چندی است که پیوندی است، پیوندِ خوشایندی است
بینِ تو و آیینه، آیینه وُ زیبایی

بی ساحلِ آغوشت، آغوشِ سحرپوشت
چندی است كه طوفانی است، اين ديدۀ دريايی 🌷

نشانِ عِشق ما را بر جَبین است
وفا با جانِمان در خون عَجین است

صِداقت در جهان آئینِ ما باد
همه سرمایۀ آئینه این است. 🌷

برگِ زردی با سماجت شاخه را چسبیده بود؛ دست هایِ خویش وُ دامانِ توام آمد بِه یاد. 🌷

سکوت میکنم و عِشق در دِلم جاری است، که این شگفت ترین نوعِ خویشتن داری است! 🌷