🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

زان کند دیده تمنّایِ وصالِ دگران
که نبد حُسنِ تو ظاهر زِ جمالِ دگران

کی شود خاطرِ من شاد که در بزمِ غمت
شد ملالم سببِ دفعِ ملالِ دگران

چند هجرِ تو شود، موجبِ بدحالیِ من*
تا به کی خوش بوَد از وصلِ تو حالِ دگران

جایِ رحم است بر احوالِ حضوری کاو را
گه خیالِ تو کُشد، گاه وصالِ دگران 🌷

پ.ن:

من نه آنم که ببینم به جمالِ دگران*
یا بوَد بی تو به دِل ذوقِ وصالِ دگران

در خیالم به جُز این نیست که از حشمتِ حُسن
تو نه آنی که در آیی به خیالِ دگران

سوزدم اینکه چو بر حالِ ضمیری بیند
نظرِ لطف کند باز به حالِ دگران - ضمیری اصفهانی - 🖤

رنجد از نالۀ من یار وُ مرا کار این است
کارِ من هست بسی مشکل اگر یار این است

گر تپد دِل بِه سرِ کویِ تو معذورش دار
چِه کند قاعدۀ مرغِ گرفتار این است

کُشته از بهرِ رضایِ تو شدن آسان است
می شود شاد بدآموزِ تو دشوار این است

شمع سان مُرد حضوری شبِ غَم بس گریست
عاشِقان را اثرِ گریۀ بسیار این است 🕯

در بزمِ تو خوش آنکه پیِ رفعِ حجابم
پُرسند زِ من همنفسانِ تو سخنها

بِه رهش کجا نسودم، رُخِ عجز بر زمینها؟
نگشود از جبینش گرهی، چِه سود از اینها؟

در گوشۀ ویرانه ای افتاده حضوری
بیمار وُ زِ خود بی خبر وُ بی کس وُ تنها 🕯

ترکِ عِشق از خطّ آن رُخساره کردن مشکل است 
چون مرض شد کهنه، او را چاره کردن مشکل است

دست ما وُ دامنش تا دامنِ آخر زمان 
هر زمان جایی گریبان پاره کردن مشکل است 🕯

پ.ن:

چو بِه غیر خو گرفتی پس از این مرنج اگر من

بِه دلِ رمیده گاهی، گله‌ ای کنم زِ خویت (حضوری قمی) 🖤

پیِ تسکین مگوییدم که حالت یار می پرسد*
چنین سنگ دِلی کی از منِ بیمار می پرسد؟

زِ بیماری ندارم غَم مرا این می‌ کُشد هر دم*
که می‌ آید رقیب وُ از زبانِ یار می‌ پرسد

رقیب از آرزویِ اینکه از مرگم خبر یابد*
بِه هرکس می رسد حالِ منِ بیمار می پرسد

حضوری یار می خواهد که از رشکم کُشد، ورنه*
زِ من، بهرِ چِه راه خانۀ اغیار می پرسد؟ 🕯

وقتِ مستی، گاه لب گه غبغبش خواهم گرفت؛ بوسه چون می‌ گیرم، اوّل از لبش خواهم گرفت. 🌷

بازم درون زِ مهرِ مَهی جایِ آتش است
در سینه عِشق نیست که دریایِ آتش است

گر سرکشیده آهِ درون‌ سوزِ ما، مرنج
نبوَد گناهِ سینه، تقاضایِ آتش است 🕯

بوالهوس را عیش وُ حسرت عاشقِ خونخوار را؛ جامِ غَم ما را وُ نقلِ خوشدِلی اغیار را 🕯

خوش آن رنجش که سویِ او نظر عمداً نمی کردم
دلِ من می طپید از شوق وُ سر بالا نمی کردم

کجا رفت آنکه بودم آنچنان سرگرمِ رسوایی
که خلقی منع می‌ کردند وُ من پروا نمی‌ کردم

خوش آن آغازِ عِشق وُ آشنایی، کز حیا هرگز
نمی رفتم برش تا همرهی پیدا نمی کردم

خوش آن مهر وُ محبَّت کز برایِ دیدنِ رویش*
زِ بی تابی دمی در هیچ منزل جا نمی کردم 🌷

گر نیست در دِلت که دِلم خون کنی زِ رشک
با غیر خنده کردن وُ سویم نظاره چیست؟

نگذاشت غیر، چارۀ بیچارگان کنی*
زین غصّه غیر از آنکه بمیرم، چاره چیست؟

کس را گمانِ عِشق نباشد بِه چون منی
از من تو را میانۀ مردم کناره چیست؟! 🕯

پ.ن:

سال‌ ها غصّۀ تو را تحمّل کردم امّا صبحِ دیدنت طلوع نکرد. 🖤

زِ جورِ مهر فزایش مرا شکایت نیست
که جور هم نبود هر کجا محبّت نیست

بِه حالِ مرگم وُ یِک کس مرا نمی‌ پرسد*
مگر عیادتِ بیمارِ عِشق، عادت نیست؟

بِه پرسشی دِلم امّيدوار كن، هر چند
که ناتوانِ غَمت را امیدِ صحّت نیست

زِ پند دردِ حضوری فزون شود، ناصح
علاجِ زخمِ نظر خورده در نصیحت نیست 🕯