🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

آلوده شد بِه کفر محبَّت لباسِ من
دوشِ فرشته فخر کند بر پلاسِ من

جان صیدِ غمزه‌ ای ست که در بسترِ فِراق*
دارد اجل زِ غایتِ اندیشه پاسِ من 🕯

رازِ عِشقت سینۀ ما برنتابد بیش از این
جانِ بی طاقت تمنّا برنتابد بیش از این

بس که شد از دردِ رشک آزرده می ترسم که دِل
خار خارِ داغِ سودا برنتابد بیش از این

تا کی‌ اش بینیم با اغیار وُ خونِ دِل خوریم*
دیدۀ ما این تماشا برنتابد بیش از این 🕯

پ.ن:

مشکل آن باشد که با اغیار بینی یار را

ورنه غمهایِ شبِ هجران چنان دشوار نیست! (عندلیب کاشانی) 🖤

بِه محشر چون شود گویا زبانِ عذرخواهِ من؟
که پشتِ مغفرت خَم گشته از بارِ گناهِ من

در انکارم چِه می‌ کوشی که در دعویِ عشقِ تو*
نگه‌ هایِ حجاب‌ آلود بس باشد گواهِ من

محبّت از زمین روید، نیاز از آسمان بارد*
چو از منزل برون آید سراپا ناز ماهِ من

بِه نوعی ساخت مستغنی زِ خواهش همّتِ عِشقم
که می آید توکّل از تعلّق در پناهِ من 🌷

ترسم که بی‌ خودانه شَبی گِریه سَر دهم
تیغِ اثر بِه‌ دستِ دعایِ سَحر دهم

هرگز نچید دستِ دِل از من گُلِ مراد
من نخلِ حسرتم، جگرِ پاره بَر دهم 🕯

‏━━━━━━━━━━━‏━━━━━━

بی تو با اشکِ جگر خون وُ رُخِ زرد منم
دردمندی که نشان می دهد از درد منم

ای گُل از آهِ منِ دلشده می کُن حذری
کز تو چون بادِ خزان با نفسِ سرد منم 🕯

پ.ن:

ای قاعدۀ مهر وُ وفا کرده فراموش

این رسم، چِه رسم است وُ چِه آیین که تو داری؟ (آصفی هروی) 🖤

پ.ن۲:

زندگانی راحتش در ابتدا وُ انتهاست

یا لحد جایِ فراغت یا کنارِ مادر است (کلیم کاشانی) 🖤

شامی که رُخ نمود زِ گردون، هلالِ عید؛ تا ابرویِ تو دید، کس او را دگر ندید 🌷

عمریست که ما داغِ تمنّایِ تو داریم
دوزخ بِه درون زِ آتشِ سودایِ تو داریم

چَشمیم تمامی وُ نگاهیم سراپا
صد دِل نگرانی بِه تماشایِ تو داریم

خونابه کشانیم زِ راهِ دِل وُ دیده
از بس که بِه دِل حسرتِ بالایِ تو داریم 🌷

زِ بیدادِ تو آن خاری، که در جان داشتم، دارم
جراحت ها، کز آن آثارِ مژگان داشتم، دارم

شبِ وصل است وُ من مشتاقِ دردِ دِل، چِه می‌ پرسی؟
شکایت‌ ها، که از بیدادِ هجران داشتم، دارم

شدم با آنکه خاکستر زِ سوزِ آتشِ عِشقت
بِه خاطر خواری ای، کز طعنِ جانان داشتم، دارم 🕯

چنان در اضطرابم باز از آن رفتار وُ هم قامت
که شد یِک بار نومید از دِلم صبر وُ سلامت هم

محبَّت آن چنان شد ضامنِ جرمم که تا محشر*
دِلم شد بی نیاز از عذر وُ فارغ از ندامت هم

بِه جُرمِ عِشقم ای زاهد زِ دوزخ چند ترسانی؟
که رحمت رشک دارد بر گناهِ من، کرامت هم 🌷

ترسم که بی خودانه شَبی گِریه سَر دهم
تیغِ اثر بِه دستِ دعایِ سحر دهم

هرگز نچید دستِ دِل از من گُلِ مُراد
من نخلِ حسرتم، جگرِ پاره بَر دهم 🕯

ستم هر چِند خواهی بر دِل از جانانِ خود خواهم*
ور آن هر لحظه بارِ منَّتی بر جانِ خود خواهم

نصیبم باد یا رب از غَمش تا حشر ناکامی*
بِه دردِ بی‌ دوایِ دوست، گر درمانِ خود خواهم

بتی کآوازِ ناقوسش ملایک را بِه رقص آرد
زِ عِشقش آتشی در خرمنِ ایمانِ خود خواهم

سزایِ خویش تا یابد زِ راحت، جانِ ناراضی
دلِ خودکام را یِک چند در فرمانِ خود خواهم 🌷

من آن روزی که دردِ عِشق را بر جانِ خود دیدم*
بِه حسرت زار مُردن در غَمش درمانِ خود دیدم

بتی کاعجازِ زنّارش مسیحا را خجل دارد
زِ مژگانش هزاران رخنه در ایمانِ خود دیدم

دمِ مُردن نمی دانم چِه سان از تن رَوَد بیرون*
چنین کز دردِ عِشقت بارِ غَم بر جانِ خود دیدم

منِ برگشته بخت، ای غیرتی از عِشق ممنونم
که بر بادِ فنا صد ره سر وُ سامانِ خود دیدم 🕯

دگر شد عید وُ بر رویش منِ مشتاق حیرانم
مگر سازد بِه تیغِ غمزۀ خونریز قربانم

شَب از حسرت نگاهش را تصوّر آن‌ قدَر کردم*
که زهرِ غمزه‌ اش آمد برون از چشمِ گریانم

پیِ نظّاره با ضعفِ تن اندر راه امّیدش
تقاضایِ وصالش می بَرَد افتان وُ خیزانم

بِه خود دادم قرارِ صبر وُ می ترسم که بی رویش
هجومِ آرزو چون غیرتی سازد پشیمانم 🌷

دگر کاشانه ام از شمعِ رویش روشن است امشَب
چراغِ مجلسِ من رشکِ نارِ اَیمَن است امشَب

بنه پا از سرم ای همنشین کز حسرتِ رویی*
مرا با مرگ دستِ آرزو در گردن است امشَب

چِه جایِ جانِ مشتاقان اجل هم در خطر باشد
که از تاثیرِ خویت فتنه را جان در تن است امشَب 🌷

شمعِ رُخسارت که هر ساعت نهان می سوزدم
با خبر تا گشته ام پروانه سان می سوزدم

خویش را پروانه زد بر شمع وُ شد از غَم خلاص*
وه که داغِ این تمنّا هر زمان می سوزدم

منعِ سوزم ناصحا بهرِ خدا هر دم مکن
رو که در دِل شعله ای دارم که جان می سوزدم

در وفا گر جان دهم صد بار، باور بایدش*
بدگمانی هایِ آن نامهربان می سوزدم 🌷

چنین کز هر نظر شوقم فزون ساز تمنّایش   
کجا گردم بِه وصلِ جاودان سیر از تماشایش     

بِه شرمِ جاودان اندازد از رشکم شهیدان را     
اگر بر خاکم افتد سایه ای از نخلِ بالایش    

کنم راضی بِه دوزخ اهلِ جنّت را چو برخیزم
بِه روزِ محشر از خاکِ لَحَد با داغِ سودایش 🌷

من غرقِ خون وُ غمزۀ او سرگران هنوز
نگذشته حرفِ قتلِ مَنَش بر زبان هنوز

چون من هزار دِلشده رسوا شدند وُ هست
افسانۀ محبَّتِ من در میان هنوز

عالم خراب گشت زِ طوفانِ گِریه ام*
در بی خودی نیامده دِل در فغان هنوز

خوردم هزار خنجرِ کاری زِ غمزه ات*
مشغولِ عشوۀ تو دِلم همچنان هنوز

از کار رفت غمزۀ او بس که ریخت خون
صد خون گرفته ساکنِ آن آستان هنوز

بردم بِه خاک حسرتِ نظّاره اش، دریغ*
ای وای اگر بِه حشر بُوَد سرگران هنوز 🌷

اولِ عِشق است وُ دِل بی طاقت وُ جان بی قرار
شوق غالب، آرزو بسیار وُ دِل امیدوار

آرزو بنگر که جویم وصلِ او با آنکه هست
غیرِ محرم یار مُستغنی وُ من بی اعتبار

آرزویِ وعده ات دارم هنوز از ذوقِ وصل*
گر نشینم تا ابد در شاهراهِ انتظار 🌷

دِلت شاید از جرمِ محبَّت گرم خون اُفتد    
اگر چشمِ تو یِک ره بر صفِ اهلِ جنون اُفتد      

بِه گردابِ بلا هر دم اجل با صد گران جانی        
زِ هجرانِ دو چشمِ عشوه سازِ پرفسون اُفتد     

 زِ بارِ خاطرِ شیرین فغان از سنگ برخیزد      
چو چَشمش بعدِ مرگِ کوهکن بر بیستون اُفتد

از آن بستم رهِ افغان شبِ هجران که می‌ ترسم*
زِ چاکِ سینه دِل از اضطرابِ جان برون اُفتد 🌷

بِه راهِ عِشق هر کس را که از تیغِ تو سر غلطد
زِ ذوقِ آن، بِه خون تا روزِ محشر بی‌ خبر غلطد

سرم صد بار اگر گردد بِه خون از تیغِ بیدادت     
هنوزم آرزو باشد که یِک بارِ دگر غلطد 🌷

دگر کاشانه ام، از شمعِ رویش روشن است امشَب
چراغِ مجلسِ من، رشکِ نارِ اَیمَن است امشَب

بنه پا از سرم ای همنشین، کز حسرتِ رویی*
مرا با مرگ، دستِ آرزو در گردن است امشَب

چِه جایِ جانِ مشتاقان، اجل هم در خطر باشد     
که از تاثیرِ خویت، فتنه را جان در تن است امشَب 🌷

روزی که کشتۀ تو، سر از خاک برکند
از مرحمت، بِه سویِ شهیدان نظر کند

شادم زِ اضطرابِ دلِ خود که هر نَفَس
با من جفا وُ جورِ تو را بیشتر کند

تا محشرش زِ دیده، اگر خون رَوَد رواست
آن را که خارِ هجرِ تو، ره در جگر کند 🌷

تا کرده دِلم، با شبِ هجرانِ تو پیوند    
بر هم نزدم دیده، بِه دیدارِ تو سوگند     

ما عهد وُ وفا، با دلِ سودازده بستیم    
آن روز که از زُلفِ تو اُفتاد در این بند 🌷

بیچاره عاشِقی که دِلش مبتلایِ توست
خو کرده بِه جفا، بِه امّیدِ وفایِ توست

بر خاکِ من چو می گذری، سرگران مرو
دنبال بین، که دیدۀ جان در قفایِ توست

باشد شَبش زِ روزِ قیامت دراز تر
آن را که دِل اسیر، بِه زُلفِ دوتایِ توست 🌷

فروزان کرده تا عِشقت، چراغِ مردۀ ما را
زِ دوزخ گرم تر دارد، دلِ افسردۀ ما را

سلامت باد یا رب، غَم که گاهی باز می‌ پرسد
دلِ غیرت‌ گزینِ زهرِ هجران‌ خوردۀ ما را 🌷

زِ ذوقِ حیرتِ دیدارِ روزِ وصل، ممنونم؛ که بُرد از خاطرم تا روزِ محشر، بیمِ هجران را 🌷

ای دِل مترس از آتشِ دوزخ، که بس بود؛ هجرِ ابد بِه جرمِ محبّت، سزایِ تو 🌷

گر بادِ فنا خاکم کند، بیرون زِ کویِ تو
نخواهد رفت از دِل، تا قیامت آرزویِ تو

بِه شوق تن زِ هر جانب، هزاران جان بِه رقص آید
اگر سازند روزی، قالبی از خاکِ کویِ تو 🌷

گرمِ خون تا نشود، غمزۀ خونخوارۀ تو*
جان بِه رغبت ندهد، عاشقِ بیچارۀ تو

از جفایِ تو دِلم، ذوقِ ابد خواهد یافت
گر پشیمان نشود، خویِ ستمکارۀ تو

با گرانباریِ دردی، که نگنجد بِه دو کون
می نهد روی، بِه راهِ عدم آوارۀ تو

تا اجل رخصت، از آن غمزه نگیرد ای دِل
کی تواند، شبِ هجران کند چارۀ تو؟

خجلت، اظهارِ تمنّا بَرَد از یادِ دِلم
بی زبانم چو کند، حسرتِ نظّارۀ تو

غیرتی کی شود، آزرده پس از محنتِ هجر
گر در آتش فکنند، این دلِ صد پارۀ تو 🌷

خیالش چون بِه خاطر آورم، شب هایِ تنهایی؛ مرا کز سوزِ هجران، دوزخی در دِل نهان باشد. 🌷

تا محنتِ فِراقِ تو، از دِل نمی رود  
یِک ساعتم اجل، زِ مقابل نمی رود   

فریاد کز گرانیِ حسرت بِه راهِ شوق   
جانِ ضعیفم، از پی مَحمِل نمی رود   

گردم هلاکِ تیغِ نگاهش که لذتش   
تا روزِ حشر، از دلِ بسمل نمی رود 🌷