🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

ما بدان قامت وُ بالا، نگرانیم هنوز
وز غَمت خونِ دِل از دیده، روانیم هنوز

جُز تو یاری نگرفتیم وُ، نخواهیم گرفت
بر همان عهد که بودیم، برآنیم هنوز

بِه امیدِ تو شبِ خویش برآریم بِه روز
آن جفا دیده که بودیم، همانیم هنوز

ای دریغا که پس از آن همه جان بازی ها
بر سویِ کویِ تو، بی نام وُ نشانیم هنوز

دیگران وادیِ عشقِ تو بِه پایان بردند
ما بِه یادِ تو، در این دشت، دوانیم هنوز

ما از این چرخِ کهن گرچِه بسی پیرتریم
همچنان از مددِ عِشق، جوانیم هنوز 🌷

خدا مرا بِه فراقِ تو مبتلا نکند*
نصیبِ دشمن ما را نصیبِ ما نکند

من و زِ کویِ تو رفتن؟ زهی خیالِ محال*
که دامِ زُلفِ تو هرگز مرا رها نکند

چِگونه سروِ چمن خوانمت که سروِ چمن
بِه سر کله نگذارد بِه بر قبا نکند

چِگونه ماه فلک دانمت که ماه فلک
بِه دست جام نگیرد بِه بزم جا نکند

خدای را زِ تو بر من عنایتی ست بزرگ*
اگر فسونِ رقیب از منت جدا نکند

من از جفات نترسم ولی از آن ترسم*
که عُمرِ من بِه جفات اینقدر وفا نکند

چِه داند آنکه شبِ ما چِگونه می گذرد؟*
کسی که دست در آن طرّۀ دوتا نکند

کجا ملامتِ فرهاد می‌ تواند کرد
کسی که صحبتِ شیرینش اقتضا نکند

ادیب این‌ همه دلگرمِ سوزِ آه مباش*
که سوزِ آه تو تأثیر در قضا نکند 🌷

ما بدان قامت وُ بالا نگرانیم هنوز
وز غَمت خونِ دِل از دیده، روانیم هنوز

جُز تو یاری نگرفتیم وُ نخواهیم گِرفت
بَر همان عهد که بودیم بَر آنیم هنوز

بِه امیدِ تو شبِ خویشتن آریم بِه روز
آن جفا دیده که بودیم، همانیم هنوز

ای دریغا که پس از آنهمه جانبازیها
بر سرِ کویِ تو بی نام وُ نشانیم هنوز

دیگران وادیِ عشقِ تو بِه پایان بردند
ما بیادِ تو در این دشت، دوانیم هنوز

آرمیدند همه در حرمِ حرمت وُ ما
ساکن کویِ خراباتِ مغانیم هنوز

نو بهار آمد وُ بِگذشت ولیکن من وُ دِل
همچنان در تبِ آسیبِ خزانیم هنوز

نه گُلت خار برآورد وُ نه از جورت کاست
باری از هستیِ خود ما، بمانیم هنوز

بس شگفت است که با اینهمه تابش
چون بخت، پسِ پردۀ پندار، نهانیم هنوز

ما از این چرخِ کهن گرچِه بسی پیرتریم
همچنان از مددِ عِشق جوانیم هنوز

اوستادِ همه فن بوده وُ هستیم ادیب
با همان نام وُ همان شوکت وُ شأنیم هنوز 🌷

همه شَب بِه کویت آیم، بِه بهانۀ گدایی‏
که مگر شَبی زِ رحمت، بِه رُخم دری گشایی

بِه خدا اگر توانم، روم از درت بِه جایی
که مرا زِ بندِ زُلفت، نَبُوَد سرِ رهایی

همه تن بِه جمله چَشمم، که مگر زِ در درآیی
همه جان بِه جمله گوشم، که مگر لبی گشایی

بنشین پیاله‌ گیر وُ بیا وُ بوسه‌ ای ده
دمِ خویش نگهدار وُ مزن دم از جدایی

بِه کُدام کیش وُ آیین، بِه کدام مذهب وُ دین*
ببری قرارِ دِل را، بِه سراغِ دِل نیایی

بِه عبث بر طبیبان، چِه بنالی از حبیبان
تبِ عاشِقان بی دِل، نَبُوَد دِلا شفایی 🌷