🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

در سینه، غَمت بِه رایگان ننشیند
تا جان نرود، بِه جایِ آن ننشیند

زآن‌ گونه که دِل بِه زیرِ تیغِ تو نشست
در سایۀ بید باغبان ننشیند 🌷

نه بِه خانه دِل قرار وُ نه بِه زُلفِ يار گيرد
چِه كنم، مگر بميرم كه دِلم قرار گيرد

من اگر زِ غصّه دندان بِه جگر نهم دو روزى
دلِ خون‌ گرفته امّا زِ تو چون قرار گيرد

بِه‌ هزار حسرت امشَب بروم برون زِ بزمش
که زِ بودنم مبادا دلِ او غبار گیرد

سرِ بيدلى بگردم، دلِ عاشِقى بنازم
كه بِه صد هزار حسرت سرِ راهِ يار گيرد

شده خوار آنقدَرها كه اگر فرشته گردد
عجب ار كسى زِ قسمى دگر اعتبار گيرد 🌷

پ.ن:

بيا بيا كه جُدايى نهايتى دارد
تپيدنِ دلِ بى‌ صبر، غايتى دارد

زِ سوزِ شمع نی‌ ام آگه آن‌ قدَر دانم
كه جان سپردنِ پروانه حالتى دارد

زِ اشتياقِ تو مُرديم، رحم خوش چيزیست
فراق حدّى وُ هجران نهايتى دارد

شكيبى آه غلط‍‌ بود اين كه مى‌ گفتند
كه آه وُ نالۀ عاشِق سرايتى دارد (شکیبی‌ اصفهانی) 🕯

پ.ن۲:

بار دگر بیا که من تنگ بِه بَر بگیرمت
عمرِ عزیزِ رفته‌ ای باز زِ سَر بگیرمت

آهِ منی که می‌ روی، اشکِ منی که می‌ دوی
بر دِل وُ دیده‌ ات نهم باز اگر بگیرمت (ابوالحسن ورزی) 🕯

پ.ن۳:

فرمانِ عِشق بود که مجنون بِه بادیه

بی‌ وعده چَشم در رهِ لیلی نشسته بود (قسمی افشار) 🕯

پ.ن۴:

نمى دانم؟!
هر بار كه بِه چشمانش

دقت مى كنم
حافظه ام را از دست مى دهم. (محمود درويش) 🕯

پ.ن۵:

و هنوز دوستَت دارم آپامه؛ انگار که هیچ وقت، قلبم را نیازرده ای؛

خیالِ خوبِ تو لبخند می شود بِه لبم..

من کیستم؟ از خویش بِه تنگ آمده‌ ای
دیوانۀ با خِرد بِه جنگ آمده‌ ای

دوشینه بِه کویِ دوست، از رشکم سوخت
نالیدن پایِ دلِ بِه سنگ آمده‌ ای 🌷
پ.ن:

دارم صنمِ چهره برافروخته‌ ای
وز خرمنِ دهر دیده بر دوخته‌ ای

او عاشقِ دیگری وُ من عاشقِ او
پروانه صفت سوخته‌ ای، سوخته‌ ای

من کیستم آتش بِه دِل افروخته‌ ای
وز خرمنِ دهر دیده بر دوخته‌ ای

در راهِ وفا چو سنگ وُ آتش گردم
شاید که رسم بِه صبحتِ سوخته‌ ای

من کیستم از خویش بِه تنگ آمده‌ ای
دیوانهٔ با خرد بِه جنگ آمده‌ ای

دوشینه بِه کویِ یار از رشکم کُشت
نالیدن پایِ دلِ بِه سنگ آمده‌ ای (ابوسعید ابوالخیر) 🕯
‏━━━━━━━━━━━━━
ای ماه بِه رویِ لاله رنگ آمده ای
از سینه وُ دِل حریر وُ سنگ آمده ای

گر تو بدهان وُ چشم تنگ آمده ای
دلتنگ چرایی؟ نه بِه جنگ آمده ای (حسن عنصری) 🕯
‏━━━━━━━━━━━━━
ای آنکه زِ نامِ خود بِه تنگ آمده‌ ای
یِک گام نرفته سَر بِه سنگ آمده‌ ای

عارت بادا که ننگ، دارد زِ تو عار
عارت بادا که ننگ ننگ آمده‌ ای (رضی‌ الدین آرتیمانی) 🕯

اسیرِ آن سرِ زُلفم، که می‌ دهد بر باد؛ هزار خانه، چو یِک تارِ مو بگرداند. 🌷

بیا بیا که جدایی، نهایتی دارد   
تپیدنِ دلِ بی صبر، غایتی دارد

زِ اشتیاق مُردیم، رحم خوش چیزی ست   
فراق حدّی وُ هجران، نهایتی دارد 🌷

در سینه غَمت، بِه رایگان ننشیند   
تا جان نرود، بِه جایِ جان ننشیند     

زان گونه که دِل بِه زیرِ تیغِ تو نشست    
در سایۀ بید، باغبان ننشیند 🌷

امشَب زِ دوری ات بِه تنِ خسته جان نبود   
نیک آمدی، وگرنه مرا تابِ آن نبود

شبهایِ هجر را گُذرانديم وُ زنده ايم
ما را بِه سخت جانیِ خود اين گُمان نبود

من کيستم از خويش بِه تنگ آمده ای
ديوانۀ با خرد بِه جنگ آمده ای

دوشينه بِه کویِ يار از رشکم کشت
ناليدن پایِ دلِ بِه سنگ آمده ای 🌷

پ.ن:

من کیستم از خویش بِه تنگ آمده‌ ای
دیوانهٔ با خرد بِه جنگ آمده‌ ای

دوشینه بِه کویِ دوست از رشکم سوخت
نالیدن پایِ دلِ بِه سنگ آمده‌ ای (ابوسعید ابوالخیر) 💚