🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

تجلّی گَهِ خود کرد خدا دیدۀ ما را
در این دیده در آیید وُ ببینید خدا را

خدا در دلِ سودا زدگان است، بجویید
مجویید زمین را وُ مپویید سما را

گدایانِ دَرِ فقر وُ فنائیم وُ گرفتیم
بِه پاداش، سَر وُ افسرِ سلطانِ بقا را

خیالات وُ هواهایِ بدِ خود نپسندیم
بخندیم خیالات وُ ببندیم هوی را

جمِ عرشِ بساطیم وُ سلیمانِ اولوالامر
هوا گر نشود بنده نشانیم هوا را

بلا را بپرستیم وُ بِه رحمت بگزینیم
اگر دوست پسندید، پسندیم بلا را

طبیبانِ خدائیم وُ بِه هر درد دوائیم
بِه جائیکه بود درد، فرستیم دوا را

ببندید درِ مرگ وُ زِ مُردن مگریزید
که ما باز نمودیم درِ دارِ شفا را

گدایانِ سلوکیم و شهنشاهِ ملوکیم
شهنشاه کند سلطنتِ فقر، گدا را

گذشت از سرِ سلطانی وُ شد بندۀ درویش
شه ار دید فَرِ مملکتِ فقر وُ فنا را

بهل بارِ گُل از دوش، که بر دِل نبود بار
اسیرِ زن وُ فرزند وُ عبیدِ من وُ ما را

حجابِ رُخِ مقصود، من وُ ما وُ شمایید
شمایید، مبینید من وُ ما وُ شما را

صفا را نتوان یافت که در خانۀ فقرست
در این خانه درآیید وُ ببینید صفا را 🌷

مرا کوهیست بارِ دِل، غمِ یارست پنداری*
دلِ من نیست این کوه گرانبارست پنداری

انالحق میزند منصور وار این دِل که من دارم
درونِ سینۀ تنگم سرِ دارست پنداری

شَبی دیدم گُلِ رویِ تو وُ عمریست بی خوابم*
صفِ مژگان بِه چَشمم، دستهٔ خارست پنداری

دِلی دارم چو کوه امّا تنی از موی لاغرتر
بِه اندامِ ضعیفم پیرهن بارست پنداری

زِ شش سو دِل شد از اشراقِ عشقِ دوست نورانی*
دلِ من بارگاه نور انوارست پنداری

دِماغم زِ آفتابِ معرفت روشن شد ای سالک
سرِ سودائیِ من، چرخِ دوّارست پنداری

سرِ این زاهدِ خودبین که عیبِ عاشقان گوید
بود از عِشق خالی، نقشِ دیوارست پنداری

تنِ من وادی وُ داودِ این وادی دلِ عاشِق
زند هی نغمهٔ توحید، مزمارست پنداری

شنید إِنِّي أَنَا اللَّه از درختِ خویش چون موسی
فضایِ سینه ام، سینایِ اسرارست پنداری

چنان سوزد زِ سودایِ غمِ عشقِ تو کز تابش*
دلِ من در میانِ شعلهٔ نارست پنداری

نه از شمشیر تابم روی، نه از آب وُ نه از آتش*
مرا با جانِ خود در عشقِ او کارست پنداری

زِ هر غافل مرا سنگِ ملامت می خورد بر سَر
سرایِ عزلتم دامانِ کهسارست پنداری

توئی یار وُ حبیبِ من، پرستار وُ طبیبِ من*
دِلم می نالد از دستِ تو بیمارست پنداری

صفا را غوصِ دِل از گنجِ دولت کرد مستغنی
مر این نظمِ دَری لؤلؤیِ شهوارست پنداری 🌷

گويند رویِ يار بِه كس آشكار نيست*
در چشمِ من كه هيچ بِه جُز رویِ يار نيست

گويند در بهار دمد گُل ولی مرا*
گُل هاست در نظر كه يكی در بهار نيست

خارست وُ گُل بِه هر چمن وُ سینۀ مراست
گلهایِ دسته دسته که در دستِ خار نیست

ويرانه پيكری كه نباشد خرابِ درد*
بيچاره سينه ای كه بِه عِشقش دچار نيست

حشمت نگر که خیمۀ زنگاری¹ فلک
جُز بر ستونِ فقر وُ فنا استوار نیست

گر دِل نبود، دایرۀ کُون فَکان نبود
بر غیرِ نقطه دایره ای را مدار نیست

صبح است وُ نوبهار وُ بِه جامِ نگارِ مِی
بیدار شو که نوبتِ خواب وُ خُمار² نیست

ابرست در ترشّح³ وُ بادست مشک بیز⁴
دیوانه است هر که زِ مِی هوشیار نیست

بی بوس وُ بی کنار بود یار، یارِ من*
در سینه است، حاجتِ بوس وُ کنار نیست

در سینه است وُ در سر وُ در دیده است وُ دِل
جایی که نیست نیست گه انتظار نیست

از شش جهت گرفته سرِ راهِ سيرِ ما*
ما را زِ دستِ عشقِ تو، پایِ فرار نيست

بر عرش وحدتست بِه تحقيقِ اهلِ سیر
سرّ صفا که بستۀ این هفت وُ چار⁵ نیست 🌷

پ.ن:

۱. زنگاری: بِه رنگِ زنگار (زنگ آهنگ یا مس)، سبز رنگ
۲. خمار: کسالت و دردسر بعد از مستی
۳. ترشّح: تراویدن، بارش کم
۴. مشک بیز: آغشته بِه مشک
۵. هفت وُ چار: شاید اشاره بِه هفت آسمان و چهار جهتِ جغرافیایی، یا چهار عنصر آب و خاک و آتش و باد باشد.

ای مرغِ حق بس کن از این لالایِ خواب آورِ من
سودا کن امشِب مبادا دانای جان پرورِ من

با خیلِ مرغان قافم، فانوسِ شمع عفافم
پروانه وش در طوافم، و آتش بِه بال وُ پرِ من

از طاوسانِ بهشتم، تاجی چو درّی درشتم
سرپوش این پایِ زشتم، کفش همایون فرِ من

با صوفیانم صفا بود، بیداریم از ریا بود
با ساحرانم عصا بود، آژیرِ من اژدرِ من

گفتم حکیم صفا را، رخصت که فرصت شما را
گفتا حلالِ تو یارا، گنجِ من وُ گوهرِ من

چون شیر شیرین شکارم، صیدافکن وُ شهسوارم
در ملکِ دِل شهریارم، صاحبدِلان لشکرِ من 🌷

دِل بردی از من بِه یغما، ای تُرکِ¹ غارتگرِ من*
دیدی، چِه آوردی ای دوست، از دستِ دِل بر سرِ من؟

عشقِ تو در دِل نهان شد، دِل زار وُ تن، ناتوان شد*
رفتی، چو تیر وُ کمان شد، از بارِ غَم پیکرِ من

می سوزم از اشتیاقت، در آتشم از فراقت*
کانونِ من، سینۀ من، سودایِ من، آذرِ من

من، مستِ صهبایِ باقی، زآن ساتگین رواقی
فکرِ تو در بزم، ساقی، ذکرِ تو، رامشگرِ من

چون مهره در ششدرِ عِشق، یِک چند بودم گرفتار*
عشقِ تو چون مهره چندیست، افتاده در ششدرِ من

دِل در تفِ عِشق افروخت، گردون لباسِ سیه دوخت*
از آتشِ آه من سوخت، در آسمان اخترِ من

گبر وُ مسلمان خجل شد، دِل فتنۀ آب وُ گِل شد
صد رخنه بر ملکِ دِل شد، زِ اندیشۀ کافرِ من

شکرانه، کز عِشق مستم، می‌ خواره وُ می پرستم
آموخت، درسِ الستم، استادِ دانشورِ من

سلطانِ سیر وُ سلوکم، مالک رقابِ ملوکم
در سوزم وُ نیست سوگم، بین نغمهٔ مِزمَرِ من

در عِشق، سلطانِ بختم، در باغِ دولت، درختم
خاکسترِ فقر، تختم، خاکِ فنا، افسرِ² من

با خارِ آن یارِ تازی، چون گل کنم عِشق بازی
ریحانِ عشقِ مجازی، نیشِ من وُ نشترِ من

دِل را خریدارِ کیشم، سرگرمِ بازارِ خویشم
اشکِ سپید وُ رُخِ زرد، سیمِ من‌ است وُ زرِ من

اوّل دِلم را صفا داد وُ آئینه ام را جلا داد*
آخر بِه بادِ فنا داد، عشقِ تو خاکسترِ من

تا چند در هایِ هوئی، ای کوسِ منصوری دِل
ترسم که ریزند، بر خاک، خونِ تو، در محضرِ من

بارِ غمِ عشقِ او را، گردون نیارد تحمّل*
چون می تواند کشیدن، این پیکرِ لاغرِ من

دِل، دم زِ سرّ صفا زد، کوسِ³ تو بر بامِ ما زد
سلطانِ دولت، لوا زد، از فقر، در کشورِ من 🌷

پ.ن:

۱. تُرک: خوب رو، زیبا رو

۲. افسر: تاج

۳. کوس: طبل