🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

بینِ زمین وُ آسمون مونده دلِ من
منتظرم یکی ازت خبر بیاره

یه عمره گریه می‌ کنم کنارِ عکست
یه عمره گریه‌ هایِ من اثر نداره

هر کسی اسمِ تو رو صدا زد بغض کردم
برگشتم وُ دیدم یکی هم اسمِ تو بود

از بس تو رو تنها تویِ خوابم می‌ بینم
هر شَب که دلتنگت شدم خوابم گرفته بود

چشمام به در مونده بیا بیا از این غصّه درام
کی می‌ رسی بگی سلام، دردم تموم شه

هرجا دلت می‌ خواد برو، من ول نکردم دستتو
اصلاً می‌ خوام به پایِ تو عُمرم حَروم شه

مَن یکی هیچ‌ وَقت عادَت نَدارَم برایِ دردِ خودم ببارم
دیگه از گریه گذشته کارم، بگو کجایی؟

برایِ اینکه از تو نپرسن با آدما روبرو نمیشم
دارم از دردت دیوونه میشم، بگو کجایی؟ 🌷

خدایا خدایا خدایا، خسته ای بی پناهم
پریشان، روحِ آواره ام را صدا کن

اسیرِ تنم مانده در خواب، بی نصیبی غریبم
هراسان، با خود ای جان، مرا آشنا کن

به هر سو به هر جا، چه پنهان چه پیدا
تو را می ستایم، خدایا خدایا

تویی غمِ پنهان، به سینۀ سوزان
ندارم، اگر شعله ای به شبِ سردِ بی سحرم

به شوقِ تو غَم را به سینه سپردم
اسیرِ توام، دام وُ دانۀ تو بسته بال وُ پَرَم

سکوتم صدایم، حضورم، تویی تو
امیدم، ای امیدِ دلِ من، خدایا

شکوهِ شکفتن، بهارم تویی تو
قرارم، از تو آب وُ گِلِ من، خدایا

به هر سو به هر جا، چه پنهان چه پیدا
تو را می ستایم، خدایا خدایا 🌷

پ.ن:

خدایا! کسی که تو را گُم کرده چه یافته؟! و کسی که تو را یافته چه گُم کرده؟ - امام حسین (ع) - دعایِ عرفه 💙

باور کن، باور کن، تنها ماندی دِلا
دردا من، دردا تو، دردا از عشقِ ما

باور کن، باور کن، غربت را، غصّه را
ای آشنا

باور کن، می میری، می سوزی، در گناه
سرگردان، بی سامان، بی یاور، بی پناه

مرگت را باور کن، تنها، بی تکیه گاه
ای همصدا

می سوزی، می سازی، با دردی اینچنین
بی شعله، بی آتش، بی باور، بی یقین

دلها را باور کن، باور کن، یارا 🌷

پ.ن:

منم کز هر طرف دردی دِلم را پیش می‌ آید
به هرجا پای راحت می‌ نهم بر نیش می‌ آید

به کویش هر که را در خاک‌ و خون اُفتاده می‌ بینم
زِ رویِ پیش‌ بینی گریه‌ ام بر خویش می‌ آید (طالب آملی) 🖤

تصویری از گرفتگی ماه در آسمان حرم مطهر امام رضا علیه السلام

ای خیالِ سبزِ خُم، خفته در خماریت
شد مسیرِ سُرخِ عِشق، مستِ رهسپاریت

با شتاب رفته ای، آتشین شهابِ من
آنچنان که گُم شده ست، ردِّ خونِ جاریت

دوست داشتم شَبی هم رکاب می شدیم
مهلتم ولی نداد خویِ تک سواریت

تا همیشه خانه ات در میانِ لاله هاست
غبطه می خورم بر این حسِّ همجواریت

در کنارِ پنجره باز گرمِ گفتگوست
با نگاهِ خیسِ من، عکسِ یادگاریت

از زبانِ موجها قصّه ات شنیدنی ست
در توانِ من که نیست شرحِ بی قراریت

از سروده هایِ خویش غرقِ در خجالتم
پس کجاست ای عزیز، دستهایِ یاریت؟ 🌷

ای غمِ تو، شوقِ به خود رسیدن
خود شدن وُ غیرِ خدا ندیدن

ای تو هوایِ رُستن وُ شکُفتن
از تو شنیدن، به تو از تو گفتن

همنفسِ محرمِ آرزویی
آینه در آینه روبرویی

گریه تویی، خنده تویی، هوا تو
ای همه تو، درد تویی، دوا تو

شور تویی، نغمۀ بی نوا من
شعر تویی، زخمۀ بی صدا من

بی تو به شک، بی تو به شَب رسیدم
جان شدم وُ بی تو به لب رسیدم

جان شدم وُ با تو به دِل نشستم
یکسره از غیرِ تو دِل گسستم

آینه تو، نور تویی، نظر تو
خانه تویی، راه تویی، سفر تو 🌷

پ.ن:

از تو، و با تو، و برای تو، عِشق و زندگی را می‌ نویسم. ❤️

من، در دشوارترین لحظه هایِ زندگی، و در اوجِ خستگی و واماندگی، کلامی از مولایم علی را به یاد می آورم، لرزش از زانوهایم می رَوَد، تردید از قلبم، ناامیدی از روحم...

من، بارها و بارها، کلامِ علی را کاسۀ آب کرده ام، تکیه گاه کرده ام، عصا کرده ام، نیرو کرده ام، داروی مُسکّن کرده ام و سر پناه... - نادر ابراهیمی - مردی در تبعید ابدی.

باغ ها را گرچه دیوار وُ در است
از هواشان راه با یکدیگر است

شاخه از دیوار سَر بَر می کشد
میلِ او بر باغِ دیگر می کشد

باد می آرد پیامِ آن به این
وه از این پیک وُ پیامِ نازنین

شاخه ها را از جُدایی گر غَم است
ریشه ها را دست در دستِ هم است

تو نه کمتر از درختی سر برآر
پای از زندانِ خود بیرون گذار

دستِ تو با دستِ من دستان شود
کارِ ما زین دست کارستان شود 🌷

پ.ن:

از دست نَده کسی را که وقتی اِسمت را می‌ بَرَد،

گویی مکانِ اَمنی را توصیف می‌ کند. - محمود درویش - ❤️

پ.ن۲:

مُزدِ عاشِقی «رنج» است
امّا اين رنج «روشنی» می‌ بخشد

از دلی عاشِق که می‌ شکند
«موسيقی» و «ترانه» می‌ تراود. - جبران خليل جبران - ❤️

یه مسافر، یه غریبه، یه حضورِ رهگذر
با غم وُ غصّۀ غربت، یه همیشه همسفر

یه تنه خاکیه خسته، یه سکوته بی صدا
یه مسافرِ قدیمی، یه غریبه آشنا

خسته از ما وُ من، امّا دِل به مهرِ تو سپرده
بارِ مرگ وُ زندگی رو جُز به عشقِ تو نبرده

زائرِ باغِ بهاره، اگه همسفرِ خزونه
نگو اهلِ خاکه، وقتی پا به راهِ آسمونه

واسه غربتِ غریبش، تو پناهِ آخرینی
واسه شِکوه هاش صبوری، واسه غصّه هاش امینی

یه مسافر، یه غریبه، یه نفر که پا به راهه
میاد از تو جون بگیره، خسته ای که بی پناهه 🌷

دریا، آیینه وار، می درخشد، در پیشِ رو
چون رود، ما قطره ها، سویِ دریا، در جستجو

این رود، نتواند، که بماند، بی عبور
رو کرد، بِه گذشتن، گرچِه نزدیک، گرچِه دور

چندی اگر در خاکم نهان، چون دانه ای، در باغِ جهان
تاب وُ تبِ رویش در دِلم، تا برکِشم سَر بر آسمان

دِل را پَر می دهم، تن را وا می نهم، می پویم تا شهرِ جان
از هر بندی رها، منزلگاهم کجا، آن سویِ هفت آسمان 🌷

پَرده برگیر که من یارِ تواَم‏
‏‏عاشقم، عاشقِ رُخسارِ تواَم‏

‏‏عشوه کُن، ناز نَما، لب بگشا‏
‏جٰانِ من، عاشقِ گُفتارِ تواَم‏

‏‏بَر سرِ بسترِ من پا بگذار‏
‏منِ دلْ سوخته بیمارِ تواَم‏

‏‏با وصالت زِ دِلم عُقده گشا‏ ‏
جلوه ای کُن که گرفتارِ تواَم‏

‏‏عاشِقی سر به گریبٰانم من‏
‏مستم و مُردۀ دیدارِ تواَم‏

‏‏گر کُشی یا بنوازی ای دوست‏ ‏
عاشقم، یارِ وفادار تواَم‏

‏‏هر که بینیم خریدارِ تو است‏
‏‏من خریدارِ خریدارِ تواَم 🌷

پ.ن:

نقاشی دیجیتال 《کمال دین》 تصوّری است از تمثالِ مبارکه حضرت خیر النساء، فاطمه زهرا سلام الله علیها و حسنین در واقعه غدیر خم. اثری از حسن روح الامین:

پدرا پدربزرگا، مادرا مادربزرگا، مثلِ گُل، مثلِ بهارین
دلامون نازک وُ نرمه، چشامون چشمۀ شرمه، اشکامونو درنیارین

کاشکی می شد برایِ بزرگترامون قصرایِ طلا می ساختیم
مثِ آبِ چشمه ها، آیینه هاشو صاف و پُر جلا می ساختیم

ابرِ فتنه وقتی سنگِ غَم می بارید
سینه مونو سپرِ بلا می ساختیم

چشامون دروغ نمیگن، واسه ما چراغِ راهین
گرچه پشتتون خمیدس، واسه ما پشت و پناهین

ماها مثلِ شب وُ روزیم، شما مثلِ مهر وُ ماهین
کاشکی می شد با شما تو شهرِ عاشقا بمونیم

مثلی اون قدیم ندیما قصّۀ وفا بخونیم
رمزِ روزا رو بفهمیم، رازِ شبها رو بدونیم 🌷

پ.ن:

عاشقِ زندگیم هستم، زیرا اگر بمیرم، از اشکِ مادرم شرمنده خواهم شد. (محمود درويش) ❤️

روزی تو خواهی آمد، از کوچه‌ هایِ باران
تا از دِل بشویی، غم‌ هایِ روزگاران

تو روحِ سبزِ گلزار، گُلِ شادابِ بی‌ خار
مَرا از پا فکنده، شکستن‌ هایِ بسیار

تو یاسِ نو دمیده، من گلبرگِ تکیده
روزی آیی کنارم، که عِشق از دِل رمیده

ترا نادیدنِ ما غَم نباشد
کـه در خیلت بِه از ما کم نباشد

من از دستِ تو در عالم نهم روی
ولیکن چون تو در عالم نباشد

روزی تو خواهی آمد از سویِ مهربانی
امّا زِ من نبینی دیگر به جا نشانی 🌷

🟦 و اندر حکایات یافتم که اعرابیی از بادیه درآمد و او [امام حسن علیه السلام] بر درِ سرایِ خود نشسته بود اندر کوفه. اعرابی وی را دشنام داد و مادر و پدرش را. وی برخاست و گفت: «یا اعرابی، اگر گرسنه‌ ای تا نانت آرند و یا تشنه‌ ای تا آبت آرند، یا تو را چه رسیده است؟» و وی می‌ گفت: «تو چنین، و مادر و پدرت چنین و چنین.»

🟥 حسن -علیه السلام- فرمود غلام را تا یک بدره دینار بیرون آورد و بدو داد و گفت: «یا اعرابی، معذور دار که اندر خانهٔ ما بیش از این نمانده است و الا از تو دریغ نداریمی.»

🟦 چون اعرابی این سخن بشنید، گفت: «اشهدُ اَنّک ابنُ رسولِ الله، صلّی اللّه علیه و سلّم. می گواهی دهم که تو پسرِ پیغمبری و من اینجا به تجربتِ حلمِ تو آمدم.»

🟥 و این صفتِ محقّقان مشایخ باشد رضوان الله علیهم که مدح و ذمّ خلایق به نزدیکِ ایشان یکسان شده باشد و به جفا گفتن متغیّر نشوند و الله اعلم.

قبرستان بقیع آرامگاه امام حسن مجتبی (ع) در کنار مزار مادر بزرگش فاطمۀ بنت اسد (س)

آید آن روز که من هجرت از این خانه کُنم؟‏
‏‏از جهٰان پَر زده در شاخِ عَدَم لانه کُنم؟‏

‏‏رسد آن حال که در شمعِ وجودِ دلدار‏ ‏
بال وُ پَر سوخته کارِ شبِ پَروانه کُنم‏

‏‏روی از خانقه وُ صومعه برگردانم‏ ‏
سَجده بر خاکِ درِ ساقیِ میخانه کُنم‏

‏‏حال، حاصِل نشد از موعظۀ صوفی وُ شیخ‏
‏رو به کویِ صنمی واله وُ دیوانه کُنم‏

‏‏گیسو وُ خالِ لبت دانه وُ دامَند، چسان‏
‏مرغِ دِل فارغ از این دام وُ از این دانه کُنم؟‏

‏‏شود آیا که از این بُتکده بَربندم رَخت‏
‏‏پَرزنان پُشت بَر این خانۀ بیگانه کُنم؟ 🌷

پ.ن:

چنان باش فارغ زِ بارِ تَعلّق

که بر دوش اگر سَر نباشد، نباشد! - بیدل دهلوی - ❤️

ای ساحلِ آرامشم، سویِ تو پَر می کشم*
از دوریت در آتشم، در آتشم، یارا

دست از طلب ندارم، تا کامِ من بر آید
یا تن رسد به جانان، یا جان زِ تن بر آید

بُگشایِ تربتم را بعد از وفات وُ بنگر
کز آتشِ درونم دود از کفن برآید، برآید، برآید

بنمای رُخ که خلقی واله شوند وُ حیران
بگشای لب که فریاد از مرد وُ زن بر آید

ای ساحلِ آرامشم، سویِ تو پَر می کشم*
از دوریت در آتشم، در آتشم، یارا 🌷

پ.ن:

* مقدمه: زنده یاد قیصر امین پور

گریه نکن می گذرد این شبِ محنت بار
یوسفِ تو شُهره شود بر سرِ هر بازار

فردا کاروان آید بر چاه، بیند گوهری تابان چون ماه
دارد در دِل رازی از این شبِ کوتاه

ای آتشِ پنهان در من، برخیز
ای شُسته به خون پیراهن، برخیز

برخیز با داغِ نهان
برگیر این بارِ گران، روشن کن چشمِ جهان

خطبه بخوان زینب
خطبه بخوان زینب

ای خواب از چشمِ تو، دور
بیداد از خشمِ تو، کور، آوار شو بر سرِ زور

خطبه بخوان زینب
خطبه بخوان زینب

آتشِ تنهایی در دِل دارم
دست اگر از عشقِ تو بردارم 🌷

🌸 سلام بر بانوی صَبر... خانم زینب کبری (س) 🌸

چِه داغهاست که بر سینۀ فگارم نیست
چِه دردهاست که بر جانِ بی قرارم نیست

دِلم زِ کوشش خون گشت وُ کامِ دِل نرسید
چه سود دارد بخشش، چو بخت یارم نیست

به خاکِ کوی بسازم، چو خاکِ یار نیَم
بر آستانه بمیرم چو پیش بارم نیست

خوشم به دولتِ خواری وُ مُلکِ تنهایی
که التفات کسی را به روزگارم نیست

مرا مپرس که دردم نهان نخواهد ماند
که اعتماد برین چشمِ اشکبارم نیست

نفس به آخِرم آمد، ازان دهن سخنی!
که بهرِ کویِ عَدَم، هیچ یادگارم نیست

ملامتش رسد از خونم، این همی کُشدم
وگرنه بیم زِ شمشیرِ آبدارم نیست

زِ بس که در دلِ خسرو سواریَش ننشست
به عمر یک نفسی بر پیِ غبارم نیست 🌷

پ.ن:

عِشق می‌ ورزم نهانی، با تو وُ دانم که دانی
آری آری عِشق ورزیدن خوش است، امّا نهانی

سرّ دِل سربسته بهتر، سوزِ عِشق آهسته خوش‌ تر
مخلص از این درد کمتر ناله کن، تا می‌ توانی (مخلص کاشانی) 🖤

پ.ن۲:

طوری رفت که انگار هرگز نبوده ام.. 💔

در پیشِ بی دردان چرا فریادِ بی حاصل کنم*
گر شِکوه ای دارم زِ دِل، با یارِ صاحب دِل کنم

در پَرده سوزم همچو گُل، در سینه جوشم همچو مُل
من شمعِ رسوا نیستم، تا گریه در محفل کنم

اوّل کنم اندیشه ای، تا برگزینم پیشه ای
آخر به یِک پیمانه مِی، اندیشه را باطل کنم

زآن رو ستانم جام را، آن مایۀ آرام را
تا خویشتن را لحظه‌ ای، از خویشتن غافل کنم

از گُل شنیده ام بویِ او، مستانه رفتم سویِ او*
تا چون غبارِ کویِ او، در کویِ جان منزل کنم

روشنگری افلاکیم، چون آفتاب از پاکیم
خاکی نیَم تا خویش را، سرگرمِ آب وُ گِل کنم

غرقِ تمنّایِ توام، موجی زِ دریایِ توام*
من نخلِ سرکش نیستم، تا خانه در ساحل کنم

دانم که آن سروِ سهی، از دِل ندارد آگهی*
چند از غمِ دِل چون رهی، فریادِ بی حاصل کنم 🌷

گذر دارد زمان بر جادۀ شَب سوگوار امشَب
مَه از غَم کرده رویِ خویش پنهان در غبار امشَب

نسیمِ مویه گر، در گوشِ نخلستان چِه می گوید
دو تا شد پشتِ چرخ از سوگِ آن یکتا سوار امشَب

چِه افتاده است یارب در حریمِ گنبدِ گردون
که می ریزند انجم اشکِ حسرت در کنار امشَب

بنال ای هم نوا با من، سرشک از دیده جاری کن
که خون می گِرید از این قصّه چاهِ رازدار امشَب

علی در چاهِ غَم فریاد زد تنهاییِ خود را
شنو پژواکِ آن را از برایِ شامِ تار امشَب

بنال ای هم نوا با من، سرشک از دیده جاری کن
که خون می گِرید از این قصّه چاهِ رازدار امشَب 🌷

پ.ن:

بُوَد ده روز سالی موسمِ این دانه افشانی

زِ غفلت مَگذران بی گِریه ایّامِ محرم را (صائب تبریزی) 🖤

🏴 و سلام بر شهیدانِ مکتبِ عاشورای حسین علیه السلام ... 🏴

وقتی که در آن ظهر
یک دشت دشمن، پیشِ رویت بود

وقتی که تو ماندی وُ یک کرب و بلا غربت
یک خیمه تنهایی

در چشمهایِ بیقرارت موج می زد، موج می زد
دریایی از صبر وُ شکیبایی

این را تمامِ سروها گفتند
این را تمامِ سروها با قلّه ها گفتند

آزادگی وُ سرفرازی بی تو معنایی نخواهد داشت
از هر طرف رفتی، شَب بود، سیاهی بود

یعنی که ای خورشیدِ خون آلود
یعنی جهان جُز با تو فردایی نخواهد داشت*

ای با طنینِ نامِ تو لب تشنگی سیراب
خیلِ غریبان را دریاب، دریاب

خیلِ غریبان را که ما باشیم
ای آشنا دریاب

وقتی که در آن ظهر
تو ماندی وُ یک خیمه تنهایی

در چشمهایِ بیقرارت موج می زد، موج می زد
دریایی از صبر وُ شکیبایی

ای با طنینِ نامِ تو، لب تشنگی سیراب
خیلِ غریبان را دریاب، دریاب

خیلِ غریبان را که ما باشیم
ای آشنا دریاب 🌷

پ.ن:

زِ غَمت جهان چنان شد، که صبا نمی تواند

بِه تبسّمِ نهانی، لبِ غنچه باز کردن (اقدسی مشهدی) 🖤

🏴 تابلوی مضطر اثری از حسن روح الامین 🏴

تنها ماندم، تنها ماندم
تنها با دِل بر جا ماندم

چون آهی بر لب ها ماندم
رازِ خود بِه کس نگفتم

مهرت را بِه دِل نهفتم
با یادت شَبی که خفتم

چون غنچه سحر شکفتم

دلِ من، زِ غَمت، فغان برآرد
دلِ تو، زِ دِلم خبر ندارد

پس از این، مخورم فریبِ چَشمت
شررِ نگهت اگر گذارد

وصلت را زِ خدا خواهم*
از تو لطف وُ صفا خواهم

کز مهرت بنوازی جانم
عمرِ من بِه غَمت شد طی

تو بی من، من وُ غَم تا کی
دردی هست، نَبُوَد درمانش 🌷

پ.ن:

شهادت می‌ دهم تنها زنی هستی که وقتِ راه رفتن درختان دنبالت می‌ کنند. (نزار قبانی) 💚

پ.ن۲:

برایم بنویس؛ زیرا همۀ گُل‌ هایِ سُرخی که بِه من هدیه کردی در گلدانِ بلورینِ خود پژمرده‌ اند، و تنها گَل‌ هایِ سُرخِ اشعارت که برایم سرودی هنوز سرزنده‌ اند؛ از همۀ گُل‌ هایِ جهان و همۀ زمان‌ ها، تنها بویِ عطر در اشعار باقی می‌ ماند. (غاده السمان) ❤️

نمی خواستم خورشید وُ ازت بگیرم
نمی خواستم آسمونت ابری باشه

نمی خواستم که چشات بارونی وُ سرد
سهمِ تو گِریه باشه، بی صبری باشه

آرزوم بوده که آسمون تو شبهات
برا تو یِه سقفِ پُر ستاره باشه

رویِ تاقچه ماه برات مثلِ یِه آینه
کهکشونا هم برات گهواره باشه

نازنین من اگه تاریکم غَمی نیست
تو بِه فرداها بِه روشنی بیندیش

همه پنجره ها ارزونیه تو
بِه جهانی خوب وُ دیدنی بیندیش

دخترم دِلخوشیِ بابا همیشه
بِه گُل افشونیِ لبخندِ تو بوده

خودش آشنایِ پاییز وُ امّا
برا خاطرِ تو از بهار سروده 🌷

پ.ن:

"عائشة اللولو" دختر ۵ ساله اهلِ غزه برای عملِ جراحی و از بین بردنِ غده بدخیمِ مغزی بِه قدس رفته بود. امّا صهیونیست ها مانعِ حضورِ خانواده اش در کنارِ این دختر شدند. او قبل از ورود بِه اتاقِ عمل، گریه می کرد و مادرش را می خواست ولی در نهایت با چشمانی اشکبار از دنیا رفت.

⁃ بله آقایِ صائب! ما هم:
با صد زبان نداریم یارایِ شِکوه کردن

چون غنچه دِل پُر از خون، زین ماجراست ما را ❤️

دیده بگشا ای بِه شهدِ مرگِ نوشینت رضا
دیده بگشا بر عَدَم، ای مستیِ هستی فزا

دیده بگشا، ای پس از سوء القضا، حُسن القضا

دیده بگشا از کَرَم، رنجورِ دردستان، علی
بهرِ مرواریدِ غَم، گنجورِ مردستان، علی

دیده بگشا رنجِ انسان بین وُ سیلِ اشک وُ آه
کبرِ پَستان بین وُ جامِ جهل وُ فرجامِ گناه!

تیر وُ ترکش، خون وُ آتش، خشمِ سرکش، بیمِ چاه

دیده بگشا بر ستم، در این فریبستان، علی
شمعِ شبهایِ دُژم، ماه غریبستان، علی

دیده بگشا نقشِ انسان ماند با جامی تُهی
سوخت لاله، مُرد لیلی! خشک شد، سروِ سَهی

زِ آگهی مان، جهل ماند وُ جهل ماند از آگهی

دیده بگشا ای صنم، ای ساقیِ مستان، علی
تیره شد از بیش وُ کم، آیینۀ هستان، علی 🌷

پ.ن:

این روزها برخی بِه ظاهر دین‌ داران نیز با سکوت‌ شان در صهیونیست ستیزی تَشکیک ایجاد می‌ کنند؛ و چِه عالِمانه گفتند: شرکِ پنهانِ عالَم اسلام را صهیونیست آشکار می‌ کند.

پ.ن۲:

اگر از غزه پرسیدند بگو: در آن شهیدی است، که شهیدی تیمارش می‌ کند و شهیدی بِه تصویرش می‌ کِشد و شهیدی تشییعش می‌ کند و شهیدی بر آن نماز می‌ گذارد. (محمود درویش) 🖤

🔴 کودکان غزه حالا کنار همن در بهشت 🔴

پ.ن۳:

رژیم کودک‌ کش صهیونیستی طی چهار روز اخیر، ۲۶۰ کودک فلسطینی و ۲۳۰ زن فلسطینی را به شهادت رسانده است. تصویر برخی از کودکان در تصویر نشان داده شده است.

دِل سراپردهٔ محبّتِ اوست
دیده آیینه دارِ طلعتِ اوست

من که سَر در نیاورم بِه دو کون
گردنم زیرِ بارِ منّتِ اوست

تو وُ طوبی وُ ما وُ قامتِ یار
فکرِ هر کس بِه قدرِ همّتِ اوست

گر من آلوده دامنم چِه عجب
همه عالم گواهِ عصمتِ اوست

من که باشم در آن حرم که صبا
پرده دارِ حریمِ حُرمتِ اوست

بی خیالش مباد منظرِ چَشم
زان که این گوشه جایِ خلوتِ اوست

هر گُلِ نو که شد چمن آرای
زِ اثرِ رنگ وُ بویِ صحبتِ اوست

دورِ مجنون گذشت وُ نوبتِ ماست
هر کسی پنج روز، نوبتِ اوست

مُلکَتِ عاشقی وُ گنجِ طرب
هر چِه دارم زِ یُمنِ همّتِ اوست

من وُ دِل گر فدا شدیم چِه باک؟
غرض اندر میانِ سلامتِ اوست

فقرِ ظاهر مبین که حافظ را
سینه گنجینهٔ محبّتِ اوست 🌷

پ.ن:

🌸 بمیرم برات امام حسن‌ (ع) که تو خونه‌ ات هم غَریب بودی 🌸

تو ستارۀ غریبی، تو شکوه باورِ من
شبِ عاشِقیست یارا، بنشین برابرِ من

تو چِه کرده ای که با تو شده عِشق تار وُ پودم
تو چِه کرده ای که عمریست پیِ تو در سجودم

تو چِه کرده ای که عمری زِ پی ات دویده ام من
بِه خدا قسم که با تو بِه خدا رسیده ام من

چِه شکسته ایستادی، چِه شکسته تر پریدی
بِه طوافِ عاشِقانه حرمِ خدا رسیدی 🌷

پ.ن:

تخریب بقیع بِه تحریکِ سفیرِ رضا خان پهلوی انجام شد!: یکی از روحانیونِ تهران در سال ۱۳۴۴ یا ۱۳۴۵ قمری با نام آیت الله شیخ عبدالرحیم حائری همراه حدود هزار نفر از راه شام عزیمتِ حج کرد. بِه هر روی این عالمِ دینی، در بحبوحه ماجرایِ منازعه وهابیان با مسلمانان بِه همراه شمار زیادی ایرانی راهی حج می‌ شود. پس از فراغت از حج، عبدالعزیز نماینده خود را برایِ عرضِ تبریک و تقاضایِ بازدید آیت الله حائری فرستاد و ساعتی را برایِ ملاقات وعده دادند.

در آن ملاقات آیت الله فصولی حائری خطاب بِه عبدالعزیز گفتند: آیا تمامِ اصلاحاتی که منظور داشتید تمام شد، فقط خراب کردنِ قبورِ ائمه بقیع مانده بود؟ عبدالعزیز در پاسخ گفت: راست می‌ گویی، ولی اینکار را من نکردم! این عمل بِه تحریکِ سفیر ایران انجام شد (اشاره او بِه پدر هویدا یعنی میرزا حبیب الله پسر آقا رضا قناد شیرازی بهایی بود که آن زمان در جده مقیم بود و سرپرستیِ حجاج را داشت).

آیت الله فصولی ضمن تأکید بر این که این شخص دشمنِ مذهبِ شما و ما است از او می‌ خواهد تا بِه این امر رسیدگی کند. مَلِک قبول کرده و وعده می‌ دهد که صورتِ قبور را تجدید کند. و چنین کرد، چنان که تا حال باقی است. گفتنی است که این ملاقات و در واقع این سفرِ حج یکسال بعد از ماجرایِ خراب کردنِ قبور بقیع بوده که هنوز آثارِ قبور باقی بود و اگر آن سال مبادرت بِه ترمیم نمی‌ شد امروز هیچ اثری از محل قبور باقی نبود.

🌸 تصویر رنگی از قبور ائمۀ بقیع قبل از تخریب 🌸

جماعت یِه دنیا فرقِ بینِ دیدن وُ شنیدن
برید از اونا بپرسید که شنیده ها رو دیدن

رازِ سنگرایِ عِشق وُ باید از ستاره پُرسید
التهابِ تشنه ها رو، کی می دونه غیرِ خورشید

کُشته ها پُر از شقایق، کُشته ها لالۀ عاشِق
باغِ گُل زخمِ شکفته، غنچه ها داغِ نهفته

صبحِ صحرا لاله گون بود، شبِ دریا رنگِ خون بود

میگن عاشِقی محاله، باشه ما محال وُ دیدیم
خیلی ها میگن خیاله، ولی ما خیال وُ دیدیم

تویِ عصرِ آتش وُ خون، خیلی ها عِشق وُ چشیدن
بعضی هام زرد وُ فسرده، موندن وُ حسرت کشیدن 🌷

پ.ن:

مرا بشارتِ فردوس می‌ دهد زاهد

مگر بِه غیرِ سرِ کویِ دوست جایی هست؟! (شوکت شیرازی) ❤️

🌸 شهدا را یاد کنید با ذکر صلوات، یادشان گرامی 🌸

با من از سایه نگو، خورشیدِ فردا مالِ ماست
تو که باورم کنی، عشقِ یِه دنیا مالِ ماست*

شَب نگو، شِکوه نگو، قلبِ ستاره روشنه
غَم نگو، غصّه نگو، وقتی دِلت پیشِ منه

دست بِه دستِ من بده، پا بِه پایِ من بیا*
بخون امروز مالِ عِشق، بگو فردا مالِ ما

تازه شو مثلِ ترانه تازه شو، پَرِ آوازت وُ آسمون بده
فرصتِ گفتنو از خودت نگیر، واژه هایِ خسته رو اَمون بده

بگو از روشنِ بارونِ خدا، بگو از سبزیِ خاک وُ خاطره
از نسیمِ نفسِ سنگ وُ درخت، بگو از شبنمِ پشتِ پنجره

دست بِه دستِ من بده، پا بِه پایِ من بیا*
بخون امروز مالِ عِشق، بگو فردا مالِ ما 🌷

من زادۀ علیِ مرتضایم، من شاهبازِ مُلکِ لافتایم
فضل وُ شرف، همین بس از برایم، که خادمم بِه درگه حسینی

وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَمينی

خدمتگزارِ زادۀ بتولم، من باغبانِ گُلشنِ رسولم
زِ افسردگیِّ گُلشنش ملولم، دارم دِل شکسته وُ غَمینی

وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَمينی

سقّایِ تشنگانِ بی پناهم، دشمن اگر چِه گشته خارِ راهم
من یِک تنه حریفِ این سپاهم

اِنّی اُحامی اَبَداً عَنْ دينی، وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَمينی

اِستاده ام کنارِ آبِ لغزان، پایم بر آب وُ قلبِ من فروزان
در آب وُ آتشم چو شمعِ سوزان، سوزم زِ خاطراتِ آتشینی

وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَمينی

یا رب مدد کُن این فَرَس برانم، وین آب را بِه خیمه گه رسانم
دیگر چِه غَم که بعد از آن نمانم، جانم فدایِ عشقِ نازنینی

وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَمينی

تنها ميانِ تيرِ دشمنانم، ای كاش نيزه ها خورد بِه جانم
در پيشِ كودكان خجل نمانم، ای تير اگر بر مشكِ من نشينی

وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَمينی

سقّایِ تشنگانِ کربلایم، گر چِه شده بُریده دستهایم
با مرکبم کنارِ خیمه آیم، تا حالِ زارم یا اخا ببینی

وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَمينی

در خاک وُ خون دِلم از این غَمین است، که از عطش لبِ تو آتشین است
دستم جُدا فتاده بر زمین است، در فرقِ من عمودِ آهنینی

وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَمينی، اِنّی اُحامی اَبَداً عَنْ دينی 🌷

پ.ن:

حضرت اباالفضل العبّاس (ع) وقتی که آب را برداشت، تا چَشمش بِه آب افتاد، فذکر عطش الحسین؛ بِه یاد لبهایِ تشنۀ امام حسین (ع)، شاید بِه یادِ فریادهایِ العطش دختران و کودکان، شاید بِه یادِ گریۀ عطشناکِ علی اصغر افتاد و دِلش نیامد که آب را بنوشد؛ آب را رویِ آب ریخت و بیرون آمد؛ در این بیرون آمدن است که آن حوادث رخ مى‌ دهد و امام حسین (ع) ناگهان صداىِ برادر را مى‌ شنود که از وسطِ لشکر فریاد زد: یا اخا ادرک اخاک. 🖤

بر قدسیانِ آسمان، من هر شَبی یاهو زنم
گر صوفی از لا دم زند، من دم زِ الاهو زنم

بازِ هوایی نیستم، تا تیهویِ جان‌ ها برم
عنقایِ قافِ قربتم کی بانگ بر تیهو زنم؟

من کوکویی دیوانه‌ ام، صد شهر ویران کرده‌ ام
بر تاجِ قیصر قی کنم، بر قصرِ خاقان قو زنم

قاضی چِه باشد پیشِ من؟ مفتی چِه داند کیشِ من؟
چون پشت‌ِ پایِ نیستی بر حکم وُ بر یرغو زنم

خاقانِ اردودار اگر، از جان نگردد ایلِ من
صاحبقِرانِ عالمم، بر ایل وُ بر اردو زنم

ای کاروان! ای کاروان! من دزدِ شَبرو نیستم
من پهلوانِ عالمم، من تیغ رویارو زنم

ای باغبان! ای باغبان! در بسته‌ ای بر من چِرا؟
بُگشا دری این باغ را تا سیب وُ شفتالو زنم

ای نفسِ هندووش برو، تُرکی مکن با من که من
سلطانِ صاحب‌ قوّتم، بر تُرک وُ بر هندو زنم

ای کوهی اندر لو زدی از ترسِ یاغی رخت را
پوشیده بادا رختِ من، کی رخت اندر لو زنم؟

گر آسیایِ معرفت بی‌ بار مانَد ساعتی
من بر فرازِ نُه‌ فلک از بهرِ او توتو زنم

نفس است کد بانویِ من، من کدخدا وُ شویِ او
کدبانو ار بد می‌ کند، بر رویِ کدبانو زنم

تا دوست‌ دارندَم خسان از بهرِ آرایش کنون
همچو زنانِ فاحشه کی شانه بر گیسو زنم؟

خیز ای نعیمی پیشِ من، بنشین بِه زانویِ ادب
من پادشاهِ کشورم، کی پیشِ تو زانو زنم؟ 🌷

ای خدا این وصل را هجران مکن*
سرخوشانِ عِشق را نالان مکن

باغِ جان را تازه وُ سرسبز دار
قصدِ این مستان وُ این بستان مکن

چون خزان بر شاخ وُ برگِ دِل مزن
خلق را مسکین وُ سرگردان مکن

بر درختی کآشیانِ مرغِ توست
شاخ مشکن مرغ را پَرّان مکن

جمع وُ شمعِ خویش را برهم مزن
دشمنان را کور کن، شادان مکن

گر چِه دزدان خصمِ روزِ روشنند
آنچِ می‌خواهد دلِ ایشان مکن

کعبۀ اقبال این حلقه است وُ بس
کعبۀ اومید را ویران مکن

این طنابِ خیمه را برهم مزن
خیمۀ توست آخر ای سلطان مکن

نیست در عالم زِ هجران تلخ تر*
هر چِه خواهی کُن ولیکن آن مکن 🌷

از غمِ دوست در این میکده فریاد کِشم
دادرس نیست که در هجرِ رُخش داد کِشم

داد وُ بی داد که در محفلِ ما رندی نیست
که بَرَش شِکوه برم، داد زِ بیداد کِشم

عاشِقم عاشقِ رویِ تو نه چیزِ دگری
بارِ هجران وُ وصالت بِه دلِ شاد کِشم

در غَمت ای گُلِ شادابِ من، ای خسروِ من
جورِ مجنون ببرم، تیشۀ فرهاد کِشم

سال ها می گذرند، حادثه ها می آیند*
انتظارِ فرج از نیمۀ خرداد کِشم 🌷