🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

هر شَب من وُ دِل تا سحر در گوشۀ ویرانه ها
داریم از دیوانگی، با یکدگر افسانه ها

اندر شمارِ بیدلان، در حلقۀ بی حاصلان
نی در حسابِ عاقلان، نی در خورِ فرزانه ها

از مِی زده سَر جوش ها، از پند بسته گوش ها
پیوسته با بی هوش ها، خو کرده با دیوانه ها

از خانمان آواره ها، در دو جهان بیکاره ها
از درد وُ غَم بیمارها، از عقل وُ دین بیگانه ها

از سینه بُرده کینه ها، آیینه کرده سینه ها
دیده در آن آیینه ها، عکسِ رُخِ جانانه ها

سنگِ ملامت خورده ها، از کودکان آزرده ها
دِل زنده ها، تن مُرده ها، فرزانه ها، دیوانه ها

ببریده خویش از خویشتن، بگسیخته از ما وُ من
کرده سفرها در وطن، اندر درونِ خانه ها

نی در پیِ اندیشه ها، نی در خیالِ پیشه ها
چون شیرها در بیشه ها، چون مورها در لانه ها

چون گُل فروزان در چمن، چون شمع سوزان در لگن
بر گردشان صد انجمن، پَر سوخته پروانه ها

رَخشان چو ماه وُ مشتری، زِ این گنبدِ نیلوفری
تابان چو مهرِ خاوری، از روزنِ کاشانه ها

مست از میِ مینایِ دِل، بنهاده سَر در پایِ دِل
آورده از دریایِ دِل، بیرون بسی دُردانه ها

گاهی ستاده چون کدو، از مِی لبالب تا گلو
گاهی فتاده چون سبو، لب بر لبِ پیمانه ها 🌷

پ.ن:

تنها شَب خبر می‌ دهد دوریِ تو را آپامه... 🖤

ای عِشق به دردِ تو سَری می‌ باید
صیدِ تو زِ من قوی‌ تری می‌ باید

من مرغِ به یک شعله کبابم بگذار
کین آتش را سَمَندری می‌ باید

چون دایره ما زِ پوست‌ پوشانِ توایم
در دایرهٔ حلقه‌ به‌ گوشانِ توایم

گر بنوازی زِ جان خروشانِ توایم
وَر ننوازی هم از خموشانِ توایم 🌷

پ.ن:

🟦 نمازِ خالصانه امیرالمومنین؛ برای پیامبر (ص) دو شترِ بزرگ آوردند. حضرت به اصحاب فرمود: آیا در میانِ شما کسی هست دو رکعت نماز بخواند که در آن هیچ گونه فکرِ دنیا به خود راه ندهد، تا یکی از این دو شتر را به او بدهم. این فرمایش را چند بار تکرار فرمود؛ کسی از اصحاب پاسخ نداد.

🟥 امیرالمؤمنین به پا خواست و عرض کرد: یا رسول الله! من می توانم آن دو رکعت نماز را بخوانم. پیامبر (ص) فرمود: بسیار خوب بجای آور! امیرالمؤمنین مشغولِ نماز شد، هنگامی که سلامِ نماز را داد جبرئیل نازل شد، عرض کرد: خداوند می فرماید یکی از شترها را به علی بده!

🟦 رسول خدا فرمود: شرطِ من این بود که هنگامِ نماز اندیشه ای از امورِ دنیا را به خود راه ندهد. علی در تشهد که نشسته بود فکر کرد کدام یک از شترها را بگیرد. جبرئیل گفت خداوند می فرمایند: هدفِ علی این بود کدام شتر چاق تر است او را بگیرد، بکشد و به فقرا بدهد؛ اندیشه اش برایِ خدا بود. نه برایِ خودش بود و نه برایِ دنیا.

🟥 آنگاه پیامبر (ص) به خاطر تشکر از علی علیه السلام هر دو شتر را به او داد. خداوند نیز در ضمنِ آیه ای از آن حضرت قدردانی نموده و فرمودند: «ان فی ذالک لذکری لمن کان له قلب او القی السمع و هو شهید» سپس رسول خدا فرمود: هر کس دو رکعت نماز بخواند و در آن اندیشه ای از امورِ دنیا به خود راه ندهد، خداوند از او خشنود شده و گناهانش را می آمرزد. (داستانهای بحارالانوار/ جلد۴، نویسنده محمود ناصری) ❤️

پ.ن۲:

اينجا بودند و رفتند؛

از آنها جُز عطرِ جاىِ خالى‌ شان، چيزى باقى نماند. - محمود درويش - ❤️

بروید ای حریفان بِکِشید یارِ ما را
به من آورید آخِر، صنمِ گریزپا را

به ترانه‌ هایِ شیرین، به بهانه‌ هایِ زرّین
بِکِشید سویِ خانه، مهِ خوبِ خوش‌ لقا را

وگر او به وعده گوید که دمی دگر بیایم
همه وعده مکر باشد، بفریبد او شما را

دمِ سخت گرم دارد که به جادوی وُ افسون
بزند گره بر آب او وُ ببندد او هوا را

به مبارکی وُ شادی چو نگارِ من درآید
بِنِشین نظاره می‌ کن، تو عجایبِ خدا را

چو جمالِ او بتابد چه بود جمالِ خوبان
که رُخِ چو آفتابش، بکُشد چراغ‌ ها را

برو ای دلِ سبک‌ رو به یمن به دلبرِ من*
بِرِسان سلام وُ خدمت، تو عقیقِ بی‌ بها را 🌷

پ.ن:

گر در یمنی چو با منی پیشِ منی
گر پیشِ منی چو بی منی در یمنی

من با تو چنانم ای نگارِ یمنی
خود در غلطم که من توام یا تو منی (ابوسعید ابوالخیر) ❤️

پ.ن۲:

پیامبر اکرم (ص): کسی که اهلِ یمن را دوست بدارد، مرا دوست داشته و کسی که با اهلِ یمن دشمنی ورزد، با من دشمنی ورزیده است. «شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۵۴۱» ❤️

پ.ن۳:

شجاعت و غیرتِ مردمِ یَمن، این روزها بهم قوّتِ قلب و اُمید میده. این شیعیانِ واقعی امیرالمومنین علی (ع) ❤️

🌸 یمن زیبا - صنعا - با معماری باشکوه، باستانی و سحرانگیز 🌸

هر شَب من وُ دِل تا سحر در گوشۀ ویرانه ها
داریم از دیوانگی، با یکدگر افسانه ها

اندر شمارِ بیدلان، در حلقۀ بی حاصلان
نی در حسابِ عاقلان، نی در خورِ فرزانه ها

از مِی زده سَر جوش ها، از پند بسته گوش ها
پیوسته با بی هوش ها، خو کرده با دیوانه ها

از خانمان آواره ها، در دو جهان بیکاره ها
از درد وُ غَم بیمارها، از عقل وُ دین بیگانه ها

از سینه بُرده کینه ها، آیینه کرده سینه ها
دیده در آن آیینه ها، عکسِ رُخِ جانانه ها

سنگِ ملامت خورده ها، از کودکان آزرده ها
دِل زنده ها، تن مُرده ها، فرزانه ها، دیوانه ها

ببریده خویش از خویشتن، بگسیخته از ما وُ من
کرده سفرها در وطن، اندر درونِ خانه ها

نی در پیِ اندیشه ها، نی در خیالِ پیشه ها
چون شیرها در بیشه ها، چون مورها در لانه ها

چون گُل فروزان در چمن، چون شمع سوزان در لگن
بر گردشان صد انجمن، پَر سوخته پروانه ها

رخشان چو ماه وُ مشتری، زِ این گنبدِ نیلوفری
تابان چو مهرِ خاوری، از روزنِ کاشانه ها

مست از میِ مینایِ دِل، بنهاده سَر در پایِ دِل
آورده از دریایِ دِل، بیرون بسی دُردانه ها

گاهی ستاده چون کدو، از مِی لبالب تا گلو
گاهی فتاده چون سبو، لب بر لبِ پیمانه ها 🌷

پ.ن:

تویی تمامِ ماجرا؛ که رفته‌ ای ولی مرا بِه حالِ خود نمی‌ گذاری؛ آیا روزی از راه می‌ رسد که بگویی دلتنگِ منی آپامه؟! 🖤

دانم از حالِ دِلم دلدارِ من آگاه نیست
ورنه بی‌ مهر وُ وفا بینی وُ بین‌ الله نیست

گاه گاهی می‌ برد از ره سرِ او را رقیب
ورنه یارِ من خودش آن قدرها بی‌ راه نیست

آه! کز بهرِ وصالِ دلبران جُز جان وُ دِل
سیم وُ زر هم باید وُ من در بساطم آه نیست

در بساطِ بیدلان ذوق وُ نشاطی دیده ام
که اهلِ دِل داند نظیرش در بساطِ شاه نیست 🌷

عِشق از تب وُ تاب مثلِ تابستان است
وز حُزن، خزان وُ بادِ پاییزان است

با صولت وُ سیرت زمستان امّا
صد گونه بهار اندر او پنهان است 🌷

پ.ن:

هرگز زِ دِل، امّیدِ گُل آوردنم نرفت

این شاخِ خشک، زنده بِه بویِ بهارِ توست. (هوشنگ ابتهاج) 🤍

ترسم که اشک در غمِ ما پرده‌ در شود
وین رازِ سر بِه مُهر بِه عالَم سَمَر شود

گویند سنگ لَعل شود در مَقامِ صبر*
آری شود، ولیک بِه خونِ جگر شود

خواهم شدن بِه میکده گریان وُ دادخواه
کز دستِ غَم خلاصِ من آن جا مگر شود

از هر کرانه تیرِ دعا کرده‌ ام روان
باشد کز آن میانه یِکی کارگر شود

ای جان حدیثِ ما بَرِ دِلدار بازگو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود

از کیمیایِ مهرِ تو زر گشت رویِ من
آری بِه یُمْنِ لطفِ شما خاک زر شود

در تنگنایِ حیرتم از نخوتِ رقیب
یا رب مباد آن که گدا معتبر شود

بس نکتهٔ غیرِ حُسن بِباید که تا کسی
مقبولِ طبعِ مردمِ صاحب نظر شود

این سرکشی که کنگرۀ کاخِ وصل راست
سرها بر آستانهٔ او خاکِ در شود

حافظ چو نافهٔ سرِ زُلفش بِه دستِ توست
دم درکش ار نه بادِ صبا را خبر شود 🌷

یِک خانه پُر زِ مستان، مستانِ نو رسیدند
دیوانگانِ بندی، زنجیرها دریدند

بس احتیاط کردیم، تا نشنوند ایشان
گویی قضا دُهُل زد، بانگِ دُهُل شنیدند

جان‌ هایِ جمله مستان، دل‌ هایِ دِل پرستان*
ناگه قفس شکستند، چون مرغ بَر پریدند

مستان سبو شکستند، بر خُنب‌ ها نشستند
یا رب چِه باده خوردند، یا رب چِه مُل چشیدند

من دی زِ ره رسیدم، قومی چنین بدیدم
من خویش را کِشیدم، ایشان مرا کِشیدند

آن را که جان گزیند، بر آسمان نشیند*
او را دگر که بیند، جُز دیده‌ ها که دیدند

یِک ساقیی عیان شد، آشوبِ آسمان شد
مِی تلخ از آن زمان شد، خیکش از آن دریدند 🌷

چنان شد موج ‌زن بحرِ سرشکم در غَمش شَب‌ ها
که نشناسد خیالش را کسی از جِرم کوکب ‌ها

بِه غیر از شمعِ آهِ خود ندارم یارِ دِلسوزی*
که با او در غمِ هجران بِهِ روز آورده ‌ام شَب ‌ها

از آن روزی که شد معلومِ طفلان قصّهٔ‌ حُسنت
نمی‌ خوانند دیگر سورهٔ یوسف بِه مکتب ‌ها

بر اطرافِ چمن‌ ها نیست ای سروِ روان لاله
که از شوقت، گُل ‌اندامان تهی کردند قالب ‌ها

بِه اهلِ زهد، کاهی آشنا هرگز نخواهد شد
کجا صحبت برآید چون موافق نیست صحبت ‌ها؟ 🕯

پ.ن:

آخ، درست مثلِ نوایِ غمگینِ این موسیقی؛ همینقدر عمیق؛ دوستت دارم آپامه 🎼 🖤

امشَب همه غم هایِ عالم را خبر کُن
بنشین و با من گِریه سر کُن، گِریه سر کُن

ای میهن، ای انبوه اندوهانِ دیرین
ای چون دلِ من، ای خموش گِریه آگین

در پرده هایِ اشکِ پنهان، کرده بالین
ای میهن، ای داد

از آشیانت بویِ خون می آورد باد
بر بالِ سرخِ کشکرت پیغامِ شومی است

آنجا چِه آمد بر سرِ آن سروِ آزاد؟
ای میهن، ای غَم

چنگِ هزار آوایِ باران هایِ ماتم
در سایه افکندِ کدامین ناربن ریخت

خون از گلویِ مرغِ عاشِق؟
مرغی که می‌ خواند، مرغی که می‌ خواست، پرواز باشد

ای میهن، ای پیر
بالندۀ افتاده، آزادِ زمین گیر

خون می چکد اینجا هنوز از زخمِ دیرینِ تبرها
ای میهن

ای میهن، در اینجا سینۀ من چون تو زخمی است*
در اینجا، دمادم دارکوبی بر درختِ پیر می کوبد، دمادم، دمادم 🌷

لحظۀ دیدار نزدیک است
لحظۀ دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام، مستم
باز می لرزد، دِلم، دستم

باز گویی در جهانِ دیگری هستم
های! نخراشی بِه غفلت گونه ام را، تیغ

های، نپریشی صفایِ زُلفکم را، دست
و آبرویم را نریزی، دِل

ای نخورده مست
لحظۀ دیدار نزدیک است 🌷

پ.ن:

می‌ خواهم با چیزی غیر از زبان بگویم دوستت دارم آپامه با موسیقی؛

و باز می‌ لَرزد قَلبِ غمگینم، باز یادِ تو افتادم 🎼 🖤

بِه کویت با دلِ شاد آمدم با چشمِ تر رفتم*
بِه دِل امیدِ درمان داشتم درمانده تر رفتم

تو کوته دستی ام می خواستی ورنه منِ مسکین*
بِه راه عِشق اگر از پا در افتادم بِه سر رفتم

نیامد دامنِ وصلت بِه دستم هر چِه کوشیدم*
زِ کویت عاقبت با دامنی خونِ جگر رفتم

مرا آزردی وُ گفتم که خواهم رفت از کویت*
بلی رفتم ولی هر جا که رفتم دربدر رفتم

بِه پایت ریختم اشکی وُ رفتم در گذر از من*
ازین ره بر نمی گردم که چون شمعِ سحر رفتم

تو رشکِ آفتابی کی بِه دستِ سایه می آیی*
دریغا آخر از کویِ تو با غَم همسفر رفتم 🕯

پ.ن:

درست مثلِ نوایِ غمگینِ این موسیقی؛ همینقدر عمیق؛ احساسِ من بِه تو آپامه 🎼 🖤

مرا عاشِق چنان بايد، که هر باری که برخيزد*
قيامت هایِ پُر آتش، زِ هر سويی برانگيزد

دِلی خواهيم چون دوزخ، که دوزخ را فرو سوزد
دو صد دريا بِشوراند، زِ موجِ بحر نگريزد

ملک ها را چِه منديلی، بِه دستِ خويش درپيچد
چراغِ لايزالی را، چو قنديلی درآويزد

چو شيری سویِ جنگ آيد، دلِ او چون نهنگ آيد
بجز خود هيچ نگذارد، و با خود نيز بستيزد

چو هفت صد پرده دِل را، بِه نورِ خود بدراند
زِ عرشش اين ندا آيد، بناميزد بناميزد

چو او از هفتمين دريا، بِه کوه قاف رو آرد
از آن دريا چِه گوهرها، کنارِ خاک در ريزد 🌷