🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

چونکه شایستۀ مقامِ بتول
کَس چو ذاتِ علی نبد مقبول

بهرِ همخوابگی وُ همسریش
هر که آمد نبی نمود نکول

چونکه او بود دُختِ شاهِ حجاز
وصلت با علی نمود قبول

چون علی بود جسم وُ جانِ نبی
روحِ احکام در فروع وُ اصول

آیه آیه تمامیِ قرآن
در مدیحِ علی است شأن وُ نزول

نقطۀ تحتِ باء بسم الله
از جنابش همی بود منقول

گوهرِ آفرینشِ عالم
مهرِ او بر جهانیان مبذول

جن وُ انس ار کنند توصیفش
تا ابد قدرِ او برود مجهول

تا جهان هست وُ هر چِه هست علی است
اوست خود جانشین وُ نفسِ رسول

خلقتِ پاکش از نخستین شد
قابلِ همسری وُ کُفوِ بتول

کِلکِ مشفق نگاشت این ابیات*
بر محمّد وُ آلِ او صلوات 🌷

دُختِ مه طلعت رسولِ انام
سرّ مکنونِ حق، بتولِ گرام

صورتِ نفسِ کلی انسان
بَضْعة الاحمدی وُ فاطمه نام

روحِ قدسیه نقطۀ توحید
آفتاب جمال وُ ماه تمام

سرّ خلقت، سلالۀ عصمت
جوهرِ جود وُ اصلِ رحمتِ عام

اوست مشکوة نور و آیۀ نور
اوست لفظِ زجاجه در ایهام

قرة العینِ احمدِ مرسل
بانویِ بزمِ قربِ حق بِه مقام

منشأ فیض وُ مشرق الانوار
آمد از حق بر او درود وُ سلام

چون وجودِ مبارکش را بود
بی شریک وُ نظیر در ایّام

همسری بهرِ او بدی لازم
تا که با او کند بِه رتبه قیام

همسری انتخاب حق فرمود
همچو ذاتِ علی نمود اعلام

عقدِ زهرا چو با علی بستند
مهر با ماه هر دو پیوستند 🌷

عقل اوّل کلیدِ گنجِ حکیم
معنیِ شرحِ أَحْسَنِ تَقْويم

مصطفی صاحِبُ لواء الحمد
شه بطحا وُ واجب التعظیم

خواجۀ کائنات وُ فخرِ بشر
رهنمایِ دو کون، کُفْو کریم

چهره والشمس والضحی صورت
جامه طاها وُ هل اتی دیهیم

حقتعالی نموده تعریفش
خوانده او را کریمه خُلقِ عَظيم

در دبستانِ علم وُ عرفانش
انبیا جملگی پیِ تعلیم

اسمِ او آمده دوایِ علیل
یادِ وی آمده شفایِ سقیم

رویِ او رشکِ جنّتِ فردوس
کویِ او بِه بود زِ خلد وُ نعیم

گوهری بود در خزانۀ غیب
داشت او را ذخیره حیّ قدیم

بود آن گوهرِ گران مایه
گوهرِ تابناک دُرّ یتیم

در وجود آمده از آن دُرّ پاک
خلقتِ فاطمه جُعِلْتَ فِداک 🌷

امرِ حق شد بِه جبرئیلِ امین
که نماید بهشت را تزئین

بهرِ این جشنِ میمنت مسعود
شادمانی کنند حورالعین

همه نوشند زآن شرابِ طهور
جمله پوشند جامۀ زرّین

گو بِه غِلمان که ترقو گوید
خازنِ خلد گو کند تحسین

قدسیان جمله تهنیت گویان
با همه ساکنانِ عرشِ برین

فرش زِ اسطبرق وُ زِ سندس کُن
ساز فردوس را تو عطر آگین

مژده دِه بر حبیبِ ما احمد
تا بگوید بِه مردمانِ زمین

که بود امرِ ازدواجِ بتول
سرّ مخفی بِه نزدِ ما تدوین

ازدواجِ علی وُ فاطمه را
ما نمودیم از ازل تعیین

چونکه كُفْوی برایِ فاطمه نیست
جُز وجودِ علی بِه طورِ یقین

چون علی را بود مقامِ شرف
نیست جُز فاطمه مثال وُ قرین

زوجِ زهرا علی بود بِه جهان
آنچِه هستی است باشدش کابین

شاد گردید قلبِ پیغمبر
که بِه زهرا علی شده همسر 🌷

پرده بگرفت از جمالِ نگار
عالمی گشت مطلع الانوار

شد جهان رشکِ روضۀ رضوان
غیرتِ باغِ خلد شُد گُلزار

یار بر صدرِ ناز کرد جلوس
جلوه بنمود یِک سپهر وقار

مست وُ مخمور از مِیِ توحید
در کَفَش جامِ بادۀ گُلنار

در سراپردۀ جمالِ او
مهر وُ مه آمده است آینه دار

راهِ تقوی زده بِه طنّازی
نرگسِ مستِ دِل فریبِ یار

گیسویش چون سوادِ لیلۀ قدر
مهرِ رُخسارِ او مهِ ده وُ چار

قامتش همچو شاخۀ طوبی
لبِ لعلش چو گوهرِ شهوار

ابراونش هلال چون مهِ نو
طرّه عنبرینش مشکِ تتار

خالِ مشکینش غارتِ دِل وُ دین
بُرده از عاشقانِ خسته قرار

عکسِ رویش چو آشکارا شد
منفعل مهرِ عالم آرا شد 🌷

🌸 نقاشی《مَرَجَ البحرین》 تلاقی دو دریا؛ اثر حسن روح الامین 🌸

بُتِ طنّاز دلبرِ دیرین
آفتِ جان نگارِ حور جبین

یوسفِ مصر در ملاحتِ حُسن
مایۀ ناز شاهدِ شیرین

جانبِ من اشارتی فرمود
بُرد یکباره از کَفَم دِل وُ دین

چونکه بگشود لعلِ گوهر بار
شهد بارید از لبِ نمکین

گفت برخیز وُ شادمانی کن
رهنمایت منم مباش غَمین

شبِ فرخنده ای بود امشَب
نبود در جهان شَبی بِه از این

شبِ فرخنده ایست با برکات
بر سما کرده افتخار زمین

شرفِ شمس وُ لیلِ مسعود است
شده زایل نحوستِ شَرطِین

گشت ناهید وُ مشتری دمساز
زهره آمد بِه خانۀ پروین

فاطمه با علی شود همسر
اندر آغوشِ هم چو شمس وُ قمر 🌷

اگر شدی تو دَمی رهنما بِه کارِ کسی*
مباد آنکه کنی تیره روزگارِ کسی

بِه کارِ خلق تجسّس مکن، نشو تو دقیق
نکن توقّفِ بی‌ جا تو در کنارِ کسی

گدایِ نفس نباید شدن، تو خود شاهی
که نیست فخر وُ شرف بهرِ تو، وقارِ کسی

تو کارِ خویش بباید که خود دهی انجام
نباید آنکه نشینی بِه انتظارِ کسی

نمایِ جهد که خود گردی از مفاخرِ دهر
نکن تو تکیه عزیزم بِه افتخارِ کسی

کلیدِ گنجِ سعادت، قناعت است ای دِل*
توانگر آنکه نگردید ریزه‌ خوارِ کسی

مکن تو بندگیِ این وُ آن دو روزۀ عمر
مشو حقیر وُ فقیر وُ زبون وُ خوارِ کسی

تو خود بِه دوش بباید گرفت بارِ گران
کسی بِه دوش نخواهد گرفت بارِ کسی

از آنِ تو نبُود این جهان وُ کارِ جهان
جهان نبود دو روزی بِه اختیارِ کسی

زِ تند بادِ حوادث ببایدت عبرت*
از آن دَمی که خزان می‌ شود بهارِ کسی 🌷

پ.ن:

🔹 قرآن تعبیرِ جالبى از مشرکان و بیدادگران دارد، از آنها بِه عنوانِ اعمى توصیف مى کند که اشاره بِه این حقیقت است: چهرۀ حق همه جا آشکار است اگر چشمِ بینائى باشد. چشمى که آیاتِ خدا را در پهناىِ این جهان ببیند. چشمى که درس هاىِ عبرت را در صفحاتِ تاریخ، بخواند. چشمى که سرنوشتِ جباران و ستمگران را مشاهده کند، خلاصه، چشمى باز و حق نگر!

🔹 امّا هنگامى که پرده هاىِ ضخیمى از جهل، غرور، تعصب، لجاجت و شهوت این چشمِ بیناىِ دلِ آدمى را از کار انداخت، دیگر توانِ دید ندارد، و با این که: جمالِ حق حجاب و پرده ندارد، او از مشاهده آن ناتوان است.