🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

به باغِ عِشق وُ آشنایی، خزان رسیده از جُدایی
تو ای بهارِ آرزوها، جُدا زِ ما بگو کجایی

سویِ جنون کِشانیَم، به خاک وُ خون نِشانیَم
دوباره گر نخوانیَم، زِ راهِ لطف وُ مهربانی

زِ دستِ غَم در آتشم، چو شعله گرم وُ سرکشم
ندیده ای چه می کِشم، بیا ببین غمِ نهانی

بشنو زِ دِلم نوایِ نا مُرادی
که نمانده مرا نشانِ شور وُ شادی

بیا ببین که همچون مرغِ پَر شکسته ای نشسته ام به شاخۀ محبت
چرا نصیبم از وصالت ای همایِ من نشد به غیرِ اشک وُ آه وُ محنت

زِ داغِ سینه سوزِ من، چو شامِ تیره روزِ من
ستاره بارد امشَب از دیدۀ من

چو ناله داغِ آتشین، بوَد به جان وُ تن قرین
منم که سَر نهاده، بر دشت وُ دَمَن 🌷

پ.ن:

می تراود حسرتِ آغوش از آغوشِ ما

زخم را نتوان دهان از شکوۀ بیداد بست (صائب تبریزی) ❤️

پ.ن۲:

من با تو دوستی وُ وفا کم نمی‌ کنم
چندان که دشمنی وُ جفا بیش‌ تر کنی

دانی که رویم از همه عالم به رویِ توست
زنهار اگر تو روی به رویی دگر کنی (سعدی شیرازی) ❤️

بگذار جهان را در ره‌ سپردن به‌ سویِ تو دوست بدارم، بگذار در آرزویِ دستانت باشم آپامه ❤️

ای ماهِ من، ای رویت گلزارم
از عشقِ تو، داغی در دِل دارم، باغ وُ بهارِ من

من که چنین سرمستم، از نگهِ دِل جویت
گر بکشم دست از جان، پا مکشم از کویت

نظری به دلم، که شکسته زِ غم، ای غمگسارِ من
چه کند دلِ من با تنهایی، نرود زِ سرم این شیدایی

چه کنم، شده ام حیران، شده ام زِ غمت ویران
گشتم به هوایت، چو نسیمی سرگردان

بگو که چرا زدی به جفا شعله به هستیِ من
که از غمِ تو چنین شکند ساغرِ مستیِ من

غَم بارد زِ نگاهم، گلِ من، بی تو همدمِ آهم، گلِ من 🌷

پ.ن:

صدایِ تو، امروز صبح بالأخره صدایِ تو! و خدا می‌ داند که چقدر دوستش دارم و چقدر آرزو داشتم که بشنومش؛ امّا کلماتت آن چیزی نبود که از ته قلب منتظرش بودم. صدایی که بی‌ وقفه برایم تکرار می‌ شد با تمامِ لحن‌ ها، حتی همان که راسخ گفت که من باید از تو دور بمانم! و من ماندم بدونِ هیچ کلمه‌ ای، با دهانی خشک، با همه این عِشقی که نمی‌ توانم به زبان بیاورمش. نامۀ آلبر کامو به ماریا کاسارس 💌

جانِ منی، جانانِ منی
هم دلِ من، هم جانِ منی

دردِ منی درمانِ منی
دردم را بدار در پیشم بمان

آینه ام دیدارِ تو را
حُسنِ گُلِ بی خارِ تو را

باغِ تو را، گلزارِ تو را
زِ کنارت دوری نتوانم

گُلِ عمرم با تو می مانم
شبِ مستی جامت می بوسم

شبِ شیون نامت می خوانم
با نسیمت، شبم سحر شد

چون رسیدی دِلم خبر شد
باغِ جانم شکفته تر شد

که یارم آمد، بهارم آمد
عمرِ رفته رسید وُ در زد

در نگاهت سپیده سَر زد
غنچه وا شد، پرنده پَر زد 🌷

پ.ن:

از پیغامِ عاشقانۀ من، از پیغامِ عاشقانۀ تو، بهار می‌ شود. (نزار قبانی) 🖤

پ.ن۲:

امیدم به دیدارِ تو، بسان امید به دیدارِ کودکیِ خویش است. (غسان کنفانی) 🖤

پ.ن۳:

تو بهارِ همهٔ فصل‌ هایِ من بودی
تو بهارِ همهٔ دفترچه‌ هایی که چیزی درشان ننوشتم

بگذار تا با رنگ‌ هایِ تنت، دوست بدارمت*

تو را با رنگ‌ِ گُل‌ های بِه.. با رنگ‌ هایِ بلوط
تو را دوست خواهم داشت. (بیژن الهی) 🖤

بیا بیا که مرا طاقتِ جُدایی نیست
رها مکن که دِلم را زِ غَم رهایی نیست

دلم ببردی وُ گر سَر جُدا کنی زِ تنم
به جانِ تو که دِلم را سرِ جُدایی نیست

بریز جرعه که هنگامۀ غَمت گرم است
بگیر باده که هنگامِ پارسایی نیست

اگر ربوده به زُلفِ تو شد دِلم چه عجب
چو کارِ زُلفِ تو، الا که دلربایی نیست

بر آبِ دیده روانیِ تو همی خواهم
اگر چه آبِ مرا بر درت روایی نیست

مرا بپرسی کاخر مرا زِ تو غَم نیست
اگر نیایی هست وُ اگر بیایی نیست

به بنده خسرو بوسی بده مکن حکمت
که بنده نیز حکیم است، اگر سنایی نیست 🌷

پ.ن:

هنگامی‌ که تو را به یاد می‌ آورم و از تو می‌ نویسم، قلم در دستم به گُلِ سُرخ تبدیل می‌ شود. (غادة السمان) ❤️

پ.ن۲:

تا تبِ عِشق آتشم را داد سَر در سوختن
پنبه شد خاکستر از شورِ مکرّر سوختن

با وجودِ وصل در بزمِ حضورم بار نیست
بشنو از پروانه دیگر قصّهٔ پَر سوختن

شَب به دِل‌ گفتم: چه باشد آبرویِ زندگی
گفت چون پروانه در آغوشِ دلبر سوختن (بیدل دهلوی) ❤️

پ.ن۳:

بينِ اين دو تا، يكى رو انتخاب مى كنم: يا همۀ تو رو دوست دارم آپامه، يا؛ تو رو به اندازۀ همه دوست دارم!! و آنگاه که تو را بیاد بیاورم، کلمات میانِ سطرها شکوفه می‌ دهند. ❤️

باید از فقدانِ گُل، خونجوش بود
در فراقِ یاس، مشکی پوش بود

یاس ما را رو به پاکی می بَرَد
رو به عِشقی اشتراکی می بَرَد

یاس یک شَب را گُلِ ایوانِ ماست*
یاس تنها یک سحر مهمانِ ماست

یاس مثلِ عطرِ پاکِ نیّت است
یاس استنشاقِ معصومیّت است

یاس بویِ حوضِ کوثر می دهد
عطرِ اخلاقِ پیمبر می دهد

حضرت زهرا دلش از یاس بود
دانه‌ هایِ اشكش از الماس بود

داغِ عطرِ یاسِ زهرا زیرِ ماه
می چکانید اشکِ حیدر را به چاه

عشقِ محزونِ علی یاس است وُ بس
چشمِ او یک چشمه الماس است وُ بس

اشک می ریزد علی مانندِ رود
بر تنِ زهرا: گُلِ یاسِ کبود

این دلِ یاس است وُ روحِ یاسمین
این امانت را امین باش ای زمین

یاس بویِ مهربانی می‌ دهد*
عطرِ دورانِ جوانی می‌ دهد

یاسها یادآورِ پروانه‌ اند*
یاسها پیغمبرانِ خانه‌ اند

یاس در هر جا نویدِ آشتی‌ است*
یاس دامانِ سپیدِ آشتی‌ است

در شبانِ ما كه شد خورشید؟ یاس
بر لبانِ ما كه می‌ خندید؟ یاس

گریه کن آری چون ابرِ چمن
بر كبودِ یاس وُ سُرخ وُ نسترن

گریه كن زیرا كه گلها دیده‌ اند
یاسهایِ مهربان كوچیده‌ اند 🌷

هر که دِلارام دید از دِلش آرام رفت*
چَشم ندارد خلاص هر که در این دام رفت

یادِ تو می‌ رفت وُ ما عاشِق وُ بیدِل بدیم
پرده برانداختی کار بِه اتمام رفت

ماه نتابد بِه روز چیست که در خانه تافت
سرو نروید بِه بام کیست که بر بام رفت

مشعله‌ ای برفروخت پرتوِ خورشیدِ عِشق
خرمنِ خاصان بسوخت خانگه عام رفت

عارفِ مجموع را در پسِ دیوارِ صبر
طاقتِ صبرش نبود ننگ شد وُ نام رفت

گر بِه همه عمرِ خویش با تو برآرم دمی*
حاصلِ عمر آن دمست باقیِ ایّام رفت

هر که هوایی نپخت یا بِه فراقی نسوخت*
آخرِ عمر از جهان چون برود خام رفت

ما قدم از سر کنیم در طلبِ دوستان
راه بِه جایی نَبُرد هر که بِه اَقدام رفت

همّتِ سعدی بِه عِشق میل نکردی ولی
می چو فرو شد بِه کام عقل بِه ناکام رفت 🌷

پ.ن:

تو فکر نمی کنی، ما همدیگر را، جایی دیگر دیده باشیم؟ جایی در میانِ یِک موسیقی؟ 🪴 🤍