🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

مِی ناچشیده حالتِ مستانت آرزوست؟
رُسوا نگشته حلقۀ زُلفانت آرزوست؟

ناورده رو بِه مقصد وُ ننهاده پا بِه راه
قُربِ مقام وُ قطعِ بیابانت آرزوست؟

یوسف‌ صفت نَگشته بِه زندانِ غَم اسیر
شاهیِ مصر وُ ماهیِ کنعانت آرزوست؟

نگشوده لَب دَمی بِه دعا با حضورِ قلب
چون عاشقانِ حقّ، دلِ سوزانت آرزوست؟

اِحیا نکرده اَرضی و بَذری نکاشته
در باغِ زندگی گُل وُ ریحانت آرزوست؟

سامان بِه کَس نداده بِه دورانِ زندگی
از گَردشِ زمان سَر وُ سامانت آرزوست؟

وحدت بِه پیشگاه حقّ از مور کمتری
غافل زِ خویش فرّ سلیمانت آرزوست؟ 🌷

از یِک خروشِ یاربِّ شَب زنده دارها*
حاجت روا شدند هزاران هزارها

یک آهِ سردِ سوخته جانی، سحر زند
در خرمنِ وجودِ جهانی شرارها

آری دعایِ نیمِ شبِ دِل شکستگان
باشد کلیدِ قفلِ مهمّات کارها

مینایِ مِی زِ بندِ غَمت می دهد نجات
هان ای حکیم گفتمت این نکته بارها

آب وُ هوایِ میکده از بسکه سالم است
در پایِ هر خمیش مِیِ مِی گسارها

طاق وُ رواقِ میکده هرگز تهی مباد
از های وُ هویِ عربدۀ باده خوارها

پیغامِ دوست می رسدم هر زمان بِه گوش
از نغمه هایِ زیر وُ بمِ چنگ وُ تارها

ساقی بِه یِک کرشمۀ مستانه در ازل
بربود عقل وُ دین وُ دلِ هوشیارها

وحدت بِه تیرِ غمزه وُ شمشیرِ ناز شد
بی جُرم کُشته در سرِ کویِ نگارها 🌷

پ.ن:

🌸 دانشمند شهید حسن طهرانی مقدم را یاد کنیم با ذکر معطر صلوات 🌸

🔹 بعضی آدم‌ ها هستند که فقط در زمانِ خودشون زندگی نمی‌ کنند، این افراد تا سالیانِ سال زنده هستند و آثارشون، زندگی‌ هایِ زیادی رو نجات میده. مثلِ این بزرگمردِ شهید، که قطعا امنیّتِ ایران مدیونِ ایشان هست. نه فقط الان، بلکه تا چند ده سالِ آینده.

🔹 شهید طهرانی‌ مقدم می‌ گفت: فقط انسان‌ هایِ ضعیف بِه اندازۀ امکاناتشان کار می‌ کنند. طهرانی‌ مقدم، ده‌ ها برابرِ امکاناتِ خود نتیجه تولید کرد. طهرانی مقدم، از آن سلیمانی‌ هایی است، که سال‌ ها پنهان مانده و خواهد ماند. مرزهایِ امنیّتِ ایران آنجاست که موشک‌ هایِ تو تعیین می‌ کنند.

یا شَب افغانِ شبی، یا سَحر آهِ سحری*
می‌ کند زاین دو یکی در دلِ جانان اثری

خرّم آن روز که از این قفسِ تن برهم*
بِه هوایِ سرِ کویَت بزنم بال وُ پری

در هوایِ تو بِه بی پا وُ سری شهره شدم
یافتم در سرِ کویِ تو عجب پا وُ سری

آنچِه خود داشتم، اندر سرِ سودایِ تو رفت*
حالیا! بر سرِ راهت منم وُ چشمِ تَری

سال‌ ها حلقه زدم بر درِ میخانۀ عِشق
تا بِه رویِ دِلم از غیب گشودند دری

هر که در مزرعِ دِل، تخمِ محبَّت نفشاند
جُز ندامت نبُود عاقبت او را ثمری

خبرِ اهلِ خرابات مپرسید از من
زآنکه امروز من از خویش ندارم خبری

از همه چیز گذشتم که ببینم رُخِ دوست
وحدت! آن روز که کردم سرِ کویش گذری 🌷

پ.ن:

دلبرم! مپسند ایّامم بِه سختی بگذرد (پیروی شیرازی) 🖤

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

جان چیست عمرِ من که نیارم ازان گذشت

نتوان گذشت از تو، زِ جان می‌ توان گذشت! (جویای کشمیری) 🖤

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

وفا شمرده‌ ام از سادگی جفایِ تو را

بکن که هر چِه بِه من می‌ کنی سزایِ من است! (صبوری تبریزی) 🕯

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نفروشم بِه دو صد زمزمۀ چنگ وُ رباب

ناله‌ ای را که شبِ هجرِ تو از دِل خیزد (غبار همدانی) 🕯

زِ دستِ عقل بِه رنجم، بیار جامِ شراب
بنایِ عقل مگر گردد از شراب خراب

برو بِه کویِ خرابات و مِی‌ پرستی کن
که این کلیدِ نجات است و آن طریقِ صواب

لطیفه‌ هایِ نهانی رسد بِه گوشِ دِلم
زِ صوتِ بربط وُ آهنگِ چنگ وُ بانگِ رباب

بِه یِک تجلّی حُسنِ ازل زِ بحرِ وجود
شد آشکار هزاران هزار شکلِ حباب

جهان وُ هر چِه در او هست پیشِ اهلِ نظر
نظیرِ خواب وُ خیال است عکسِ ظّل تراب

عجب مدار که شَب تا بِه صبح بیدارم*
عجب بُوَد که در آید بِه چشمِ عاشِق خواب

قرار وُ صبر زِ عاشِق مجو که نتواند*
بِه حکمِ عقل مُحال است جمعِ آتش وُ آب

بیا و این من وُ ما را تو از میان بردار
که غیرِ این من وُ ما نیست در میانه حجاب

نبوده بی مِی وُ معشوق سال‌ ها وحدت
بِه دورِ لاله وُ گُل روزگارِ عهدِ شباب 🌷

کردیم عاقبت وطن اندر دیارِ عِشق
خوردیم آب بیخودی از جویبارِ عِشق

مستانِ عِشق را بِه صبوحی چِه حاجت است
زیرا که دردِ سر نرساند خمارِ عِشق

سی سال لافِ مهر زدم تا سحرگهی
وا شد دِلم چو گُل زِ نسیمِ بهارِ عِشق

فارغ شود زِ دردِ سر عقلِ فلسفی
یِک جرعه گر کِشد زِ میِ خوشگوارِ عِشق

در دامنِ مراد، نبینی گُلِ مراد
بی ترکِ خوابِ راحت وُ بی نیشِ خارِ عِشق

ای فرّخ آن سری که زنندش بِه تیغِ یار
وی خرّم آن تنی که کِشندش بِه دارِ عِشق

روزی ندیده تا بِه کنون چشمِ روزگار
از دورِ روزگار بِه از روزگارِ عِشق

پروانه گر زِ عِشق بسوزد عجب مدار*
کآتش زند بِه خرمنِ هستی شرارِ عِشق

آن دم مسِ وجودِ تو زر می‌ شود که تن*
در بوتۀ فراق گدازد بِه نارِ عِشق

هر کس که یافت آگهی از سرِّ عاشِقی*
وحدت صفت کند سروِ جان را نثارِ عِشق 🌷

🌸 به یاد شهید ادواردو (مهدی) آنیلی 🌸

هر دِلی کز تو شود غمزده، آن دِل شاد است
هر بنایی که خراب از تو شود آباد است

رَه بِه ویرانۀ عِشق آر وُ برو در بر بند
عقل را خانۀ تعمیر، که بی بنیاد است

کمرِ بندگیِ عِشق نبندد بِه میان
مگر آن بنده که از بندِ جهان آزاد است

من اگر رندم وُ بدنام، برو خرده مگیر
زانکه هر خوب وُ بدی از ادبِ استاد است

پنجه در پنجۀ تقدیر نشاید افکند
چون که بازویِ فلک سخت‌ تر از فولاد است

دامنِ دشت گر از نالۀ مجنون خالی‌ ست
کمرِ کوه پُر از زمزمۀ فرهاد است

روزگاریست که بی رویِ تو کارِ من وُ دِل
روز افغان وُ سحر ناله وُ شَب فریاد است

پیشِ سجاده‌ نشینان خبر از باده مگوی
زاهد وُ ترکِ ریا، غایتِ استبعاد است

دلِ دیوانه نصیحت نپذیرد، هیهات
چِه توان کرد که این فطری وُ مادرزاد است

جنّت وُ کوثر وُ طوبیِ تو وُ وحدت همه اوست
که رُخَش جنّت وُ لب کوثر وُ قد شمشاد است 🌷

زاهدِ خودپرست کو، تا که زِ خود رَهانَمش
دُردِ شراب بیخودی از خُمِ هو چشانمش

گر نفسم بِه او رسد در نفسی بِه یِک نفس
تا سرِ کویِ مِی‌ کِشان موی‌ کِشان کشانمش

زُهد فروشِ خودنما ترکِ ریا نمی‌ کند
هر چِه فسون دمیدمش، هر چِه فسانه خوانمش

چون زِ در آید آن صنم، خویش بِه پایش افکنم
دست بِه دامنش زنم، در برِ خود نشانمش

هر چِه ‏بِه جُز خيالِ او ‏قصدِ حريمِ دِل كند
‏دَر نگشايمش بِه رو، ‏از دَرِ دِل برانمش

گر شبکی از کَرَم، دوست درآید از دَرَم
سر کنمش نثارِ ره، جان بِه قدم فشانمش

مست شود چو دِلبرم از میِ ناب وحدتا*
سینه بِه سینه‌ اش نهم، بوسه زِ لب ستانمش 🌷