🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

ای از برِ سِدرَه، شاهراهت
وی قُبّهٔ عرش، تکیه گاهت

ای طاقِ نُهُم رواقِ بالا
بشکسته زِ گوشهٔ کلاهت

هم عقل، دویده در رکابت
هم شرع، خزیده در پناهت

ای چرخِ کبود ژنده دلقی
در گردنِ پیرِ خانقاهت

مَه، طاسکِ گردن سمندت
شَب، طرۀ پرچمِ سیاهت

جبریل، مقیمِ آستانت
افلاک، حریمِ بارگاهت

چرخ ار چِه رفیع، خاکِ پایت
عقل ار چِه بزرگ، طفلِ راهت

خورده است خدا زِ رویِ تعظیم
سوگند بِه رویِ همچو ماهت

ایزد که رقیبِ جان خِرَد کرد
نامِ تو ردیفِ نامِ خود کرد 🌷

جُز غمِ او مرا که شاد کند*
جُز فراقش مرا که یاد کند

فرد ماندیم از وی وُ هجر همی
زخم بر مهره گشاد کند

نرگسِ مستِ او بِه بوالعجبی
جادوان را بِه اوستاد کند

غارتِ دِل بِه زُلف فرماید
غمزه را پس امیر داد کند

یارب آن سنگدل مرا هرگز*
جُز بِه دشنام هیچ یاد کند؟

تکیه بر وعده هایِ او کردم
که شبانگاه وُ بامداد کند

جُز من وُ زُلفِ او کسی بِه جهان*
تکیه هرگز بر آب وُ باد کند؟ 🌷

خون شد زِ فرقتِ تو دلِ مهربانِ من
بربست رَخت از غمِ هجرِ تو جانِ من

خوش می‌ گذشت با تو مرا مدتی بِه کام
هجری بدین صفت نَبُد اندر گمانِ من

بی وصلِ دلکشِ تو تبه گشت کارِ من
بی رویِ مهوشِ تو سیه شد جهانِ من

دعویِ دوستیِ من وُ مهر می‌کنی
وانگاه بشنوی سخنِ دشمنانِ من؟

شادیِ دشمنان وُ فراق وُ جفایِ یار
هست از هزار گونه زیان بر زیانِ من

ناکرده هیچ جرم براندی مرا زِ خویش
آه ار بِه دوستان رسد این داستانِ من 🌷

پ.ن:

جُز غمِ او مرا که شاد کند؟
جُز فراقش مرا که یاد کند؟

یا رب آن سنگدل مرا هرگز
جُز بِه دشنام هیچ یاد کند؟ (عبدالرزاق اصفهانی) 🖤

پ.ن۲:

جانا، دِلم زِ فرقتِ تو خون همی شود
و اندوه من زِ عشقِ تو افزون همی شود

خون کرده ای دلِم، نه نخستین کسی منم
کندر فراقِ تو دلِ او خون همی شود (رشید وطواط) 🖤

پ.ن۳:

گاهی از خاکِ دَرَت مرهم بِه زخمِ ما ببند!
اینچنین مگذار ما را! یا رها کن یا ببند!

تارِ زُلفت را بِه صیدِ دیگری ضایع مکن!
هر چِه می‌ ماند زِ بالِ ما بِه پایِ ما ببند! (کلیم کاشانی) 🖤

در عِشق، حدیثِ مصلحت باد بُود
هر غَم که از او کِشی، همه داد بُود

این زیورِ عاشِقی، کسی را زیبد
کز هژده‌ هزار عالم، آزاد بُود 🌷

دِلدار زِ دور، روی بنمود وُ برفت
یِک لحظه بِه نزدِ ما نیاسود وُ برفت

آن صبر که خود نداشتم، پاک ببرد
وآن دِل که مرا نبود، بربود وُ برفت 🕯

یا زِ چَشمت جفا بیاموزم
یا لبت را وفا بیاموزم

پرده بردار تا خلایق را
معنی "والضُّحی" بیاموزم

تو زِ من شرم وُ من زِ تو شوخی
یا بیاموز، یا بیاموزم

بارها چرخ گفت: می‌ خواهم
که زِ طبعش جفا بیاموزم!

نشوی هیچ‌ گونه دست‌ آموز
چِه کنم تا تو را بیاموزم؟

بِه کدامین دعات خواهم یافت؟*
تا رَوم آن دعا بیاموزم

از خیالت وفا طلب کردم
گفت: کو؟! از کجا بیاموزم 🌷

تو را تا زاین جفا دِل برنگردد*
مرا این دردِ دِل کمتر نگردد

بِه من برنگْذرد یِک شَب زِ هجرت*
کز اشکِ من جهانی تَر نگردد

مگر هجرانِ تو سوگند خورده‌ ست*
که تا خونم نریزد برنگردد؟!

مرا گفتی که آیم نزدت امشَب
بِه صد سوگندم این باور نگردد!

کسی در کویِ تو هرگز نهد پای
که چون پرگار، گردِ سر نگردد؟!

کسی دِل در سرِ زُلفِ تو بندد
که همچون زُلفِ تو کافر نگردد؟!

چو سایه، عشقِ تو عالم بگیرد
اگر خورشیدِ حُسنت درنگردد

مرا زر در جهان این رویِ زرد است
وز این زر کارِ من چون زر نگردد 🌷

دردا که دِلم زِ هجر خون خواهد شد
کارم زِ فراق سرنگون خواهد شد

وآن راز که در خونِ دِلم بود نهان
با خون زِ ره دیده برون خواهد شد 🕯

پ.ن:

آه از این آهَنگ ..

بی دیدنِ من، جانِ جهانم چونی
بی من که مباد بی تو، جانم چونی

در هجرِ تو از دو دیده خون می‌ بارم
من بی تو چنینم، تو ندانم چونی 🌷

ای عِشق چِه دردی تو، که درمانت نیست
ای جان بِه چِه زنده‌ ای، که جانانت نیست

ای صبح نه وصلی تو، که پیدا نشوی
ای شَب نه غمِ منی، که پایانت نیست 🌷