🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

عِشق می‌ ورزم نهانی، با تو وُ دانم که دانی*
آری آری عِشق ورزیدن خوش است، امّا نهانی

هجرِ جانان تا نبینی، زهرِ حرمان تا ننوشی*
ای شکرلب، تلخیِ شب‌ هایِ هجران را چه دانی

غیرتِ خُلدِ برینی، حیرتِ خوبانِ چینی*
رهزنِ دنیا وُ دینی، فتنۀ آخر زمانی

غایتِ جهل است اگر نسبت دَهَم رُخسار وُ قدّت*
آن به ماهِ آسمانی، این به سروِ بوستانی

کامرانی چیست؟ کام از وصلِ جانان بَر گرفتن*
تا میسّر می‌ شود دریاب وُ می‌ کن کامرانی

سرّ دِل سربسته بهتر، سوزِ عِشق آهسته خوش‌ تر*
مخلص از این درد کمتر ناله کن، تا می‌ توانی 🌷

آن که از نادیدنِ او، دِل بِه صد غَم آشناست*
گر مرا سالی نمی بیند، نمی پرسد کجاست

ذرّه را هر صبحدم خورشید پیدا می کند*
عاشقِ بی طالعی چون من درين عالم كجاست؟

نیست چون سرشارِ عزلت، از مذلّت کمتر است
پیشِ ما آن گُل که جا بر سَر ندارد، خارِ پاست

می تواند چارۀ دلتنگیِ احباب کرد
چون تبسّم هر که با شکّر دهانی آشناست

نیست حرفی، اینکه عمرم در وفاداری گذشت*
یار منظور است، اگر گویم که عمرم بی وفاست

تشنه را قطعِ نظر از آبِ حیوان مشکل است
تیغِ نازت را زِ هر سو چشم زخمی در قفاست

از هوس نبود مرا در سَر هوایِ عشقِ او*
گر کسی سَر در هوا گوید مرا، پا در هواست

یک نفس آسوده از دریوزۀ معنى نيَم
در کفم دایم دوات وُ خامه، کشکول وُ عصاست

اخگری در تودۀ خاکسترِ افلاک نیست
آخر این دودی که می آید بِه چَشمم از کجاست؟

بس که دائم در تلاشِ معنیِ بیگانه ام
آشناییهایِ من، با دوستانِ بی وفاست

عاقبت سازند حیرانش بِه کارِ خویشتن
هر که را مخلص، چو عینک، چشمِ مردم در قفاست 🌷

پری‌ رُخی بِه شکرخنده، قتلِ مردم کرد؛ چو گفتمش که مرا هم بکُش، تبسّم کرد. 🌷

ماه جُز یِک شرر از شعلۀ رُخسارِ تو نیست*
مهر جُز برگِ خزان دیدۂ گُلزارِ تو نیست

کوه را جلوۂ سیمایِ تو سیماب کند*
نه همین آینه را طاقتِ دیدارِ تو نیست

نیست ممکن که بَرَد راه بِه سر رشتۀ عِشق*
هر که دِلباختۀ طرّۀ طرّارِ تو نیست

در مذاقِ دلِ افگار ندارد لذّت*
سخنی کان نمک آلودۀ گفتارِ تو نیست

جُز دهانِ تو که در بود وُ نبودش سخن است*
نکته ای نیست که در صفحۀ رُخسارِ تو نیست

گرمِ دلسوزیِ خود باش که در ظلمتِ خاک*
جُز دلِ شعله فشان شمعِ شبِ تارِ تو نیست

تا دِلت شانه صفت چاک نگردد، مخلص*
دست بُردن بِه سرِ زُلفِ سخن کارِ تو نیست 🌷

نه بهرِ عید زِ گردون هلال می جویم
برایِ دیدنِ رویِ تو، فال می جویم

برایِ روزه گشودن بِه قولِ گیلانی
زِ آسمان لبِ نانی هلال می جویم

در دِل از سوزِ محبَّت، شعله ای افروختم
گرم شد هنگامۀ احوال، تا من سوختم 🌷

پ.ن:

شَب بِه دِل‌ گفتم چِه باشد آبرویِ زندگی

گفت چون پروانه در آغوشِ دِلبر سوختن (بیدل دهلوی) 🖤

رفت تا آن بی وفا، از نامه ای شادم نکرد
من بسی چون عمر یادش کردم، او یادم نکرد

آن که بی تقریر از حالِ دِلم آگاه بود
از زبان افتادم وُ گوشی بِه فریادم نکرد 🕯

‏━━━━━━━━━━━‏━━━━━━━━━━━

داغها بس که از آن قامتِ رعنا دارم
همه تن آتشم وُ میل بِه بالا دارم

پیکرم زان شده از داغ، سراپا همه چَشم
که چنان می روم از خود که تماشا دارم 🕯

پ.ن:

بی شک یکی از زیباترین موسیقی هایِ ساخته شده برایِ فیلمها و سریالها، موسیقیِ سریالِ میشل استروگف است که از خودِ سریال زیباتر و بِه یاد ماندنی تر می باشد. شما را به شنیدنِ این موسیقی دعوت می کنم. 🎼 🖤

تا توان، بر پایِ نخلِ خودپسندی، تیشه باش
در شکستِ خود، بلند آوازتر از شیشه باش

نیستی مردِ نبردِ صولتِ بادِ خزان
نخلِ رفعت را زِ فرطِ خاکساری، ریشه باش

جوشِ جان سازی تو پاسِ خاطرِ نازک دلان
در شکستن پیش واقف از شکستِ شیشه باش

گر تو را با شاهدِ معنی هوایِ صحبت است
با دلِ روشن، چراغِ خلوتِ اندیشه باش

تا بِه دِلها نشئۀ طبعِ تو گردد فیض بخش
همچو مِی یک چند شمع افروزِ بزمِ شیشه باش

تا توانی از وفایِ دوست مخلص! رو متاب*
با تو خصمِ کینه‌ پرور، گو جفا اندیشه باش 🌷

اسیرِ حرص وُ شهوت هر که شد، ناکام می باشد*
در این آتش کسی گر پخته گردد، خام می باشد

توان از رخنه هایِ زُلف، دیدن سیر رویش را
گدا را وسعتِ روزی، بِه تنگِ شام می باشد

دلِ عاشِق نمی گردد تسلّی، بعدِ مُردن هم*
شود گر کُشته این سیماب، بی‌ آرام می‌ باشد

مرا با شیخ وُ زاهد نیست ربطی، ساقیا می ده
که مستان را شرابِ کهنه، پیرِ جام می باشد 🌷

هست هر دم با سرِ زُلفِ بتی سودا مرا*
کرده سرگردان پریشان‌ اختلاطی‌ ها مرا

حالتم با دانۀ تسبیح در ذکرش یِکی‌ ست*
هر که نامش بر زبان آرَد، برَد از جا مرا

وحشتی دارم زِ مجمع‌ ها، که ممنون می‌ شوم
دوستان با خصم بگذارند اگر تنها مرا

در ترقی کِی دهم خود را بِه دستِ روزگار؟
کاین حریف از بحرِ افکندن بَرد بالا مرا

تا بِه کِی لب‌ تشنه می‌ گردم زِ آبِ زندگی؟*
ای طمع! رحمی، که خواهد کُشت استغنا مرا

بود گُم پروانه‌ ام در ظلمت‌ آبادِ عدم*
شمع‌ ها افروخت حُسنش کرد تا پیدا مرا

جمع با پرهیزگاری کِی شود عاشق‌ کُشی؟*
ترسم آخر عشقِ آن مؤمن کند ترسا مرا!

تا بِه راه افتاده‌ ام مخلص! در اوّل منزلم
نیست در راهِ طلب فرقی زِ نقشِ پا مرا 🕯

بِه غیرِ لالۀ حسرت چِه روید از گِل ما؟
بِه کشت‌ زارِ جهان بین که چیست حاصلِ ما؟

بقا زِ عمر وُ وفا از جهان طمع دارم*
زهی سفاهتِ تدبیر وُ فکرِ باطلِ ما!

اگر بِه دست بُود خاتمِ سلیمانی
که نَمله ره کند انجام در اَناملِ ما

کنیم از چِه بِه دِل فکرِ فرش وُ طاق وُ رواق؟*
چو است خانۀ بی‌ فرشِ گور، منزلِ ما! 🕯

چِه لازم در مقامِ بحث با دشمن میان بستن؟
نمی‌ باشد سلاحی بهتر از تیغِ زبان بستن

زبانِ خصم نتْوان ساخت کوته جُز بِه خاموشی
بِه افسونِ دگر این مار را کِی می‌ توان بستن؟

بُود قطعِ نظر کردن زِ دنیا واجبِ عینی
چه‌ بندی دِل در آن‌ چیزی‌ که باید چشم‌ از آن بستن؟

بِه طولِ فکر نتْوان جمع‌ کردن مالِ دنیا را
چِرا بیهوده باید آب را بر ریسمان بستن؟

بِه نیکو محضری خواهی برآری نام در عالم
چو خاتم بایدَت سنگِ قناعت بر میان بستن

شدم آسوده در دارالْامانِ خامُشی مخلص!
بِه روی خود درِ آفات بستم از دهان بستن 🌷

زِ بس‌ که هر فرحی را غَمی بود بِه کمین؛ زِ شادمانیِ احباب می‌ شوم غَمگین 🕯

شغلِ عِشقت نه زِ هر بلهوسی می آید*
کارِ سیمرغ کجا از مگسی می آید

زندگی بس زِ پیِ ردّ وُ قبولم دو دِل است
نفسی می رود از دِل، نفسی می آید

ناخدا کیست در این بحر؟ توکّل پیش آر*
دستگیری نه زِ هر خار وُ خسی می‌ آید

ای گران بار زِ غفلت، بشنو زاریِ دِل
ناقه در شور زِ بانگِ جرسی می آید

ای حباب این همه بر هستیِ ما هرزه مخند
نفسی از تو وُ از ما نفسی می آید

جعدِ سنبل چو صبا جلوه دهد بر رُخِ گُل*
 یادم از حلقۀ گیسویِ کسی می آید

یار پرسید چو از مخلص خود، حافظ گفت
ناله ای می شنوم کز قفسی می آید 🌷

پ.ن:

خبرِ بلبلِ این باغ بپرسید که من
ناله‌ ای می‌ شنوم کز قفسی می‌ آید

یار دارد سرِ صیدِ دلِ حافظ یاران
شاهبازی بِه شکارِ مگسی می‌ آید (جناب حافظ) 💚

گر چِه از پاسِ ادب، کم آستان بوسیده ام
بارها ای مه تو را در خانۀ زین دیده ام

مردمِ بیگانه را هرگز بِه من رنگی نبود*
من زِ چشمِ خویش چون مژگان بِه خون غلتیده ام

گرمیِ شمع است باعث جراتِ پروانه را
نیست جرمِ من، اگر گردِ تو کم گردیده ام

خار خار الفتِ گلگون قبایانم کجاست؟
من که جایِ گُل ازین گُلزار، دامن چیده ام

از یدِ بیضایِ معنی هایِ روشن همچو صبح
پنجۀ خورشیدِ عالمتاب را تابیده ام

چون کنم ظاهر در این میدان کمالِ خویش را؟
من که چون شمشیر از جوهر بِه خون غلتیده ام

جُز بِه نقدِ هوش نتوان نکته ای از من شنید
این گهر را کی دهم ارزان، مگر دزدیده ام؟

پیش ازین نتوان تکلّف کرد مخلص، در لباس*
عیب می پوشند مردم، من هنر پوشیده ام 🌷

بِه سوزِ عِشق، یا رب، ساز مایل عضو عضوم را*
سراپا داغ کُن چون لالۀ دِل عضو عضوم را

بِه صد ره رفته هر جزوِ وجودم از پریشانی
بکش از جذبۀ شوقی بِه منزل عضو عضوم را

چراغِ مرده‌ ام را زندگی از نورِ ایمان دِه
مکن خاکستری در ماتمِ دِل عضو عضوم را

چنین کز شوقِ تیغت هر سرِ مو می‌ کشد گردن
بِه زخمی می‌ توانی کرد بسمل عضو عضوم را

چنان عام است در شهرِ دِلم ذوقِ گرفتاری
که چون زنجیر دارد در سلاسل عضو عضوم را

شدم آیینه‌ سان مخلص زِ بس محوِ تماشایش
تماشایی اگر گردید حاصل عضو عضوم را 🌷

بِه هم ربطِ من وُ او، سایۀ خورشید را ماند؛ بِه هم پیوسته، امّا از زمین تا آسمان دورم. 🌷

پ.ن:

➕ پس تکلیفِ عِشقمان چِه خواهد شد؟

➖ با دلِ شکسته بِه خاک خواهیم برد. 🪔

دِل زِ منِ غافل اگر آن عنبرین مو برده است
کی نهان ماند، که زخمِ سینه ام بو برده است

تا مرا افکند از پا، عشقِ آن وحشی غزال
در دویدن، طفلِ اشکِ من، زِ آهو برده است

هست کار وُ بارِ او، دِل بردن وُ خون ریختن*
من نمی‌ دانم، که رحم از خاطرِ او برده است؟

کفر وُ ایمان گرچِه با هم جمع نتوان ساختن
دین وُ ایمانِ مرا، آن خالِ هندو، برده است 🌷

در كوىِ جنون، كلبۀ ما نيز نشان است

گامى دو سه از كوچۀ زنجير گذشته. 🌷

پ.ن:

جنون رواجِ دگر یافت در زمانهٔ ما

صفایِ کوچهٔ زنجیر را تماشا کن! (سلیم تهرانی) 🕯

پ.ن۲:

انديشۀ تکليف در اقليمِ جنون نيست

در کوچۀ زنجير عسس راه ندارد. (صائب تبریزی) 🪔

پ.ن۳:
بِه صهبایِ جنون، کیفیت دیگر بوَد ساقی

بیار از کوچهٔ زنجیر خاکِ ساغر ما را. (شوکت بخاری) 🕯

پ.ن۴:

چون صدا سيرم برون از کوچۀ زنجير نيست

گر زِ گيسو برگرفتم دِل بِه‌ کاکل بسته‌ ام. (بیدل دهلوی) 🪔

پ.ن۵:

پيچ وُ تابِ زُلفِ او را مى‌ كنم از دِل سراغ

كس بلد نبْوَد چو مجنون، كوچۀ زنجير را. (مخلص کاشانی) 🕯

پ.ن۶:

۱. کوچۀ زنجير: کنایه از حلقه‌ هایِ زنجیر، کویِ عاشِقان، عالَم ديوانگان، قلمروِ زنجير.

شَبم را روز وُ روزم شَب نمود، از گردشِ چشمی
چِه نازی کردی با من، گردشِ افلاک را دیدی

غمزه ات چون با دلِ مجروحِ من جوید نزاع
گر نخواهی خون شود، بهر چِه ناخن میزنی 🌷

تا توان، بر پایِ نخلِ خودپسندی تیشه باش*
در شکستِ خود، بلند آواز تر از شیشه باش

نیستی مرد نبردِ صولتِ بادِ خزان
نخلِ رفعت را زِ فرطِ خاکساری ریشه باش

گر تو را با شاهدِ معنی هوایِ صحبت است
با دلِ روشن، چراغِ خلوتِ اندیشه باش

تا توانی از وفایِ دوست مخلص رو متاب
با تو خصمِ کینه‌ پرور گو جفا اندیشه باش 🌷

عِشق می ورزم نهانی با تو وُ دانم که دانی
آری آری عِشق ورزیدن خوش است امّا نهانی

هجرِ جانان تا نبینی، زهرِ حرمان تا ننوشی
ای شکر لب، تلخیِ شَب‌ هایِ هجران را چِه دانی؟ 🌷

احتیاجِ شمع نبود کلبۀ عشاق را
زان که در هر گوشه ای از داغ می سوزد دِلی

من که دائم با خیالِ یار، گرمِ صحبتم
جُز سرِ زانو نمی‌ باشد مرا سر منزلی

خانه بی صاحب چو باشد، زود می گردد خراب
سعی کن، مخلص، مگر پیدا کنی صاحب دِلی 🌷

همه تن حیرتم از عِشق، کز آن طرزِ نگاه
فتنه بیدار شد وُ بخت، بِه خواب است مرا

حرفِ تلخ از لبِ شیرینِ تو ای غنچه دهان
پس گوارنده تر از قند وُ گلاب است مرا

هیچ حاجت بِه می ام نیست، کز آن گردشِ چشم
آب گردید چو دِل، عالمِ آب است مرا 🌷