🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

خرّم آن کس که غمِ عشقِ تو در دِل دارد
وز همه مُلکِ جهان مهرِ تو حاصل دارد

جور وُ بیداد وُ جفا کردن وُ عاشِق کُشتن
زیبَد آنرا که چنین شکل وُ شمایل دارد

عاشقِ دلشده را پندِ خردمند چه سود
رِندِ دیوانه کجا گوش به عاقل دارد

مبتلائیست که امیدِ خلاصش نبود
هرکه بر پایِ دِل از عِشق سَلاسِل دارد

تا دمِ بازپسین غرقهٔ دریایِ غمش
مدعی باشد اگر چَشم به ساحل دارد

هرکه خواهد که کند از تو مُرادی حاصل
حاصل آنست که اندیشهٔ باطل دارد

می کُشد ساعدِ سیمینِ تو ما را وُ عبید
میلِ بوسیدنِ سرپنجهٔ قاتل دارد 🌷

پ.ن:

رهروِ عِشق کی اندیشۀ منزل دارد؟
کشتیِ بی جگران چشم به ساحل دارد

موج سدّ رهِ طوفان نشود دریا را
دلِ دیوانه چه پروایِ سَلاسِل دارد؟ (صائب تبریزی) 🖤

پ.ن۲:

مَرا هیچ خانه نباشد اِلا تو
قَبیله نباشد اِلا تو...

مَرا هیچ وطَن نباشد
که خویش را به آن بازخوانم اِلا تو... (سعاد الصباح) 🖤

پ.ن۳:

مِثلِ خانه می‌ مانی؛ حتی فکرِ برگشتن به تو دِلم را گَرم نگه می‌ دارد آپامه! 🖤

ای لعلِ لبت بِه دِلنوازی مشهور
وی رویِ خوشت بِه ترکتازی مشهور

با زُلفِ تو قصه‌ ایست ما را مشکل
همچون شبِ یلدا 🍉 بِه درازی مشهور 🌷

دردا که دردِ ما بِه دوایی نمی‌ رسد*
وین کارِ ما بِه برگ وُ نوایی نمی‌ رسد

در کاروانِ غَم چو جرس ناله می‌ کنم
در گوشِ ما چو بانگ‌ِ درایی نمی‌ رسد

راهی که می‌ رویم، بِه پایان نمی‌ بریم*
جهدی که می‌ کنیم، بِه جایی نمی‌ رسد

این پایِ خسته جُز ره حرمان نمی‌ رود
وین دستِ بسته جُز بِه دعایی نمی‌ رسد

بر ما زِ عشقِ قامت وُ بالاش یِک نفس*
ممکن نمی‌ شود که بلایی نمی‌ رسد

هرگز دمی بِه گوشِ گدایانِ کویِ عِشق
از خوانِ پادشاه صلایی نمی‌ رسد

گفتم گدایِ کویِ توام، گفت ای عبید
سلطانی این چنین، بِه گدایی نمی‌ رسد 🌷

🟦 گویند مردی با دوستی گفت: مرا چشم درد می‌ کند، تدبیر چِه باشد؟؛ گفت: مرا پارسال دندان درد می‌ کرد، بر کندم.

پ.ن:

نگویم حالِ دل، از حالِ من گو، بی‌ خبر باشد

بِه بی‌ دردان، بیانِ دردِ دِل، دردِ دگر باشد. (میرزا ابوالحسن فراهانی) 🖤

بادِ عُمرت بی قیاس وُ بادِ عیشت بر دوام؛ بادِ بختت کامران وُ بادِ جاهت پایدار 🌷

🟪 زشت‌ روئی در آئینه بِه چهرۀ خود می‌ نگریست و می‌ گفت سپاس خدای را که مرا صورتی نیکو بداد؛ غلامش ایستاده بود و این سخن می‌ شنید و چون از نزدِ او بدر آمد، کسی بر درِ خانه او را از حالِ صاحبش پرسید؛ گفت: در خانه نشسته و بر خدا دروغ می‌ بندد.

زهی طراوتِ رُخ، چشمِ بد زِ رویِ تو دور
زهی حلاوتِ لب، لااله الالله

خطاب سرو بِه قدِ تو: خادم وُ عبید
حدیثِ گُل بر رویِ تو: عبده وُ فداه

بِه زُلفِ پُرشکنت رشتهٔ امید دراز
زِ سروِ نازِ قدت دستِ آرزو کوتاه

کرشمه میکنی وُ عقل میشود حیران
بِه راه میروی وُ خلق میروند از راه

خوشا که زُلفِ تو گیرم بِه خوابِ خوش هر شَب*
خوشا که رویِ تو بینم بِه کامِ دِل هر ماه

بِه پیشِ قاضیِ عُشاق در قضیهٔ عِشق
عبید را رُخ زرد است وُ اشگِ سرخ گواه 🌷

ای لعلِ لبت بِه دِلنوازی مشهور
وی رویِ خوشت بِه ترکتازی مشهور

با زُلفِ تو قصه‌ ایست ما را مشکل
همچون شبِ یلدا بِه درازی مشهور 🌷

دِلداده را زِ تیرِ ملامت، گزند نیست
دیوانه را طریقهٔ عاقل، پسند نیست

از دردِ ما چِه فکر، وز احوالِ ما چِه باک
آنرا که دِل مقیّد وُ پا در کمند نیست

فرهاد را که با دلِ شیرین تعلقست
رغبت بِه نوشدارو وُ حاجت بِه قند نیست

هرجا که آتشِ غمِ دِلدار شعله زد
جان برفشان بِه ذوق، که جایِ سپند نیست

بس کُن عبید، با دلِ شوریده داوری
بیچاره را نصیحتِ ما سودمند نیست 🌷

جانا بیا که بی تو، دِلم را قرار نیست
بیشم مجالِ صبر وُ سرِ انتظار نیست

ما را همین بسست که داریم دردِ عِشق
مقصود ما زِ وصلِ تو، بوس وُ کنار نیست

ای دِل همیشه عاشِق وُ همواره مست باش
کان کس که مستِ عِشق نشد هوشیار نیست

با عِشق همنشین شو وُ از عقل برشکن
کو را بِه پیشِ اهلِ نظر اعتبار نیست

هر قوم را طریقتی وُ راهی وُ قبله‌ ایست
پیشِ عبید، قبله بِه جُز کویِ یار نیست 🌷

جفا مکن که جفا رسمِ دِلربائی نیست
جدا مشو که مرا طاقتِ جدائی نیست

مدام آتشِ شوقِ تو در درون منست
چنانکه یِکدم از آن آتشم رهائی نیست

زِ عکسِ چهرهٔ خود چشمِ ما منوَّر کن
که دیده را جُز از آن وجه روشنائی نیست

عبید پیشِ کسانی که عِشق میورزند
شبِ وصال کم از روزِ پادشاهی نیست 🌷

قصدِ آن زُلفینِ سرکش کرده‌ ام
خاطر از سودا مشوش کرده‌ ام

در ره عِشقش میانِ جان وُ دِل
منزل اندر آب وُ آتش کرده‌ ام

از وصالش تا طمع ببریده‌ ام
با خیالش وقتِ خود خوش کرده‌ ام

از نسیمِ گُلستان تا شمه‌ ای
بویِ او بِشنیده‌ ام غش کرده‌ ام

کیشِ او بِگرفته قربان گشته‌ ام
تا نپنداری که ترکش کرده‌ ام

از دو لعل وُ از دو ابرو وُ دو زُلف
گر امان یابم غلط شش کرده‌ ام

دِل طلب کردم زِ زُلفش بانک زد
کای عبید آنجا فروکش کرده‌ ام 🌷

خوشوقت عاشِقی که، دمی یار یارِ اوست؛ خُرم دِلی که، دلبرِ او غَمگُسارِ اوست. 🌷

 شوريده کرد شيوۀ آن نازنين مرا*
عِشقش خلاص داد زِ دنيا وُ دين مرا

غَم همنشين من شُد وُ من همنشين غَم
تا خود چِها رسد زِ چنين همنشين مرا

زينسان که آتشِ دلِ من شُعله ميزند
تا کی بِسوزد اين نفسِ آتشين مرا

ای دوستان نميدهد آن زُلفِ بيقرار
تا يِکزمان قرار بُوَد بر زمين مرا

از دور ديدمش خِردم گُفت دور از او
ديوانه ميکُند خِرد دوربينِ مرا

گر سايه بر سرم فکند زُلفِ او دمی
خورشيد بنده گردد وُ مه خوشه چين مرا

تا چون عبيد بر سرِ کويش مُجاورم
هيچ التفات نيست بِه خُلد بَرین مرا 🌷

هرگز دِلم زِ کویِ تو جائی دِگر نرفت
یکدم خیالِ رویِ توام از نظر نرفت

جان رفت وُ اشتیاقِ تو از جان بِدر نشد
سر رفت وُ آرزویِ تو از سر بِدر نرفت 🌷