🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

بِه نام آن که جان را فکرت آموخت
چراغِ دِل بِه نورِ جان بَرافروخت

زِ فضلش هر دو عالم گشت روشن
زِ فیضش خاکِ آدم گشت گلشن

توانایی که در یِک طرفة العین
زِ کاف وُ نون پدید آورد کونین

چو قافِ قدرتش دَم بر قلم زد
هزاران نقش بر لوحِ عَدَم زد

از آن دَم گشت پیدا هر دو عالم
وز آن دَم شد هویدا جانِ آدم

در آدم شد پدید این عقل وُ تمییز
که تا دانست از آن اصلِ همه چیز

چو خود را دید یک شخصِ معیّن
تفکّر کرد تا خود چیستم من

زِ جُزوی سویِ کلی یک سفر کرد
وز آنجا باز بَر عالم گذر کرد

جهان را دید امرِ اعتباری
چو واحد گشته در اعداد ساری

جهانِ خلق وُ امر از یک نفس شد
که هم آن دَم که آمد باز پس شد

ولی آن جایگه آمد شدن نیست
شدن چون بنگری جُز آمدن نیست

بِه اصلِ خویش راجع گشت اشیا
همه یک چیز شد پنهان وُ پیدا

تعالی الله قدیمی کو بِه یک دم
کند آغاز وُ انجامِ دو عالم

جهانِ خلق وُ امر اینجا یکی شد
یکی بسیار وُ بسیار اندکی شد

همه از وهمِ توست این صورتِ غیر
که نقطه دایره است از سرعتِ سیر

یکی خط است از اوّل تا بِه آخر*
بر او خلقِ جهان گشته مسافر

در این ره انبیا چون ساربانند*
دلیل وُ رَهنمایِ کاروانند

وز ایشان سیّدِ ما گشته سالار*
هم او اوّل هم او آخِر در این کار

اَحَد در میمِ احمد گشت ظاهر*
در این دور اوّل آمد عینِ آخر

زِ احمد تا اَحَد یِک میم فرق است*
جهانی اندر آن یک میم غرق است

بر او ختم آمده پایانِ این راه*
در او منزل شده «اُدعوا الی الله»

مقامِ دلگشایش جمعِ جمع است
جمالِ جانفزایش شمعِ جمع است

شده او پیش وُ دِلها جمله از پی
گرفته دستِ دلها دامنِ وی

در این ره اولیا باز از پس وُ پیش
نشانی داده‌ اند از منزلِ خویش

بِه حدّ خویش چون گشتند واقف
سخن گفتند در معروف وُ عارف

یکی از بحرِ وحدت گفت انا الحق
یکی از قُرب وُ بُعد وُ سیرِ زورق

یکی را علمِ ظاهر بود حاصل
نشانی داد از خشکیِ ساحل

یکی گوهر برآورد وُ هدف شد
یکی بگذاشت آن نزدِ صدف شد

یکی در جُزو وُ کُل گفت این سخن باز
یکی کرد از قدیم وُ مُحدَث آغاز

یکی از زُلف وُ خال وُ خط بیان کرد
شراب وُ شمع وُ شاهد را عیان کرد

یکی از هستیِ خود گفت وُ پندار
یکی مُستغرقِ بُت گشت وُ زنّار

سخنها چون بِه وفقِ منزل افتاد
در اَفهامِ خلایق مشکل افتاد

کسی را کاندر این معنی است حیران
ضرورت می‌ شود دانستنِ آن 🌷

صدایی بِه رنگِ صدایِ تو نیست
بِه جُز عِشق، نامی برایِ تو نیست

شَب وُ روز، تصویرِ موعودِ من
در آیینه جُز چشم‌ هایِ تو نیست

تنِ جاده از رفتنت جان گرفت
رگِ راه جُز ردّپایِ تو نیست

مزارِ تو بی‌ مرز وُ بی‌ انتهاست
تو پاکّی وُ این خاک جایِ تو نیست

بِه تشییعِ زخمِ تو آمد بهار
که جُز سبز، رَختِ عزایِ تو نیست

کسی کز پیِ اهلِ مرهم رود
دگر شیعۀ زخم‌ هایِ تو نیست

بِه آن زخم‌ هایِ مقدّس قسم
که جُز زخم، مرهم برایِ تو نیست 🌷

پ.ن:

🔹 ای عزیز اگر عمرِ خود را فدا کنی در طلبِ این مَردان، نجاتِ تو در آن باشد. این مَردان را نتوان شناخت اِلّا بِه صفایِ دِل و شکستگیِ نَفس، از آنکه خود را ننمایند مگر بِه امرِ حقّ که در رسد بِه آن کس که قابلِ محبَّتِ حقّ باشد:

من نه آن نورم که آلایم بِه هر تَر دامنی
تا رفیقِ خود نیابم کی بِه هر کس دم زنم

در راه خدا دو کعبه آمد حاصل
یِک کعبۀ صورت است و یِک کعبۀ دِل

تا بتوانی زیارتِ دِلها کن
که افزون زِ هزار کعبه آمد یِک دِل (سعد الدّین محمود شبستری) ❤️

🌸 روح این شهدای عزیزتر از جان با سرور و سالارشان محشور باشد 🌸

بِه نزدِ آنکه جانش در تجلّی است
همه عالم کتابِ حق تعالی است

عَرَض اِعراب وُ جوهر چون حروف است
مراتب همچو آیاتِ وقوف است

از او هر عالمی چون سوره‌ ای خاص
یکی زان فاتحه و آن دیگر اخلاص

نخستین آیتش عقلِ کُل آمد
که در وی همچو باء بِسمل آمد

دوم نفسِ کُل آمد آیتِ نور
که چون مصباح شد از غایتِ نور

سِیُم آیت در او شد عرشِ رحمان
چهارم آیت الکرسی همی دان

پس از وی جِرمهایِ آسمانی است
که در ویِ سورهٔ سَبع المثانی است

نظر کن باز در جرمِ عناصر
که هر یِک آیتی هستند باهر

پس از عنصر بُوَد جرمِ سه مولود
که نتوان کرد این آیات محدود

بِه آخر گشت نازل نفسِ انسان
که بر ناس آمد آخر ختمِ قرآن 🌷

اگر خورشید بر یِک حال بودی
شعاعِ او بِه یِک منوال بودی

ندانستی کسی کاین پرتوِ اوست
نبودی هیچ فرق از مغز تا پوست

جهان جمله فروغِ نورِ حق دان
حق اندر وی زِ پیدایی‌ ست پنهان

چو نورِ حق ندارد نقل وُ تحویل
نیاید اندر او تغییر وُ تبدیل

تو پنداری جهان خود هست دائم
بِه ذاتِ خویشتن پیوسته قائم

کسی کو عقلِ دوراندیش دارد
بسی سرگشتگی در پیش دارد

کلامی کو ندارد ذوقِ توحید
بِه تاریکی در است از غَیمِ تقلید

در او هَرْچْ آن بگفتند از کم وُ بیش
نشانی داده‌ اند از دیدۀ خویش

مُنزّه ذاتش از چند وُ چه وُ چون
تعالی شَأنهُ عَمّا یَقولون 🌷