🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

رفتی وُ بی لبِ جانبخشِ تو جانم بِه لب است*
تنم از آتشِ سودایِ تو، در تاب وُ تب است

یار، با مدّعی، امروز بِه عیش وُ طَرب است
صحبتِ آدمی وُ دیو، حدیثی عجب است

بِه سرِ زُلفِ دراز تو که بی زُلف وُ رُخت*
شامِ من تیره‌ تر از زُلفت وُ روزم چو شَب است

زِ حلاوت ندهم نسبتِ لعلت بِه رطب
این حلاوت که لبت راست، کجا با رطب است؟

در شبِ وصل، نخواهم که نشستن بِه بَرت
که بِه پیشِ تو نشستن، نه طریقِ ادب است

دلِ من زِ آتشِ سودایِ تو، در سوز وُ گداز*
آنچنان است که در آتشِ سوزان، حَطَب است

ترسم آخر سپرم جان وُ بِه وصلت نرسم*
که مرا لَنگ در این مرحله، پایِ طلب است

آنکه جان داد زِ هجرِ رُخِ لیلی‌ صفتی
رهروِ وادیِ غَم، زرگرِ مجنون‌ لقب است 🌷

پ.ن:

سرِ خیالِ تو گردم که خواب را هرگز

بِه گِردِ دیدۀ شَب زنده‌ دار نگذارد (ملکی‌ قمی) 🖤
┄┅─═◈═─┅┄
غَمش را جای در دِل داده‌ ام امّا پشیمانم

از آن ترسم که وقتِ مُردنم با جان برون آید (نظام دستغیب) 🖤
┄┅─═◈═─┅┄
بِه رنگِ مغزِ بادامی که از توأم جدا ماند

در آغوشم نمایان است خالی بودنِ جایت (وحید قزوینی) 🖤

پ.ن۲:

چگونه فراموشت کنم، وقتی از دلِ من روییدی؛ از زندگی چشمانِ تو مرا بس است آپامه 🖤

غزالی را که عمری رامِ خود کردم رمید از من*
چو محکم دید الفت، رشتۀ الفت برید از من

گذشت از الفتم جانان، نمی‌ دانم چِه باعث شد*
فکند از دیده‌ ام دِلبر، نمی‌ دانم چِه دید از من

بِه من دستِ ارادت داد لیک از سست‌ پیمانی*
همان نارفته با هم چند گامی پا کشید از من

بدو گفتم که امّید از تو دارم بوسۀ چندی*
بگفتا باش تا روزِ قیامت ناامید از من

بِه زرگر بوسه بی‌ زر گفتمش دادی چِرا؟ گفتا
نبودش زر، از آن مسکین بِه نقدِ جان خرید از من 🌷

هر طرفی قیامتی کرده بِه‌ پا زِ قامتش
شور فکنده در جهان، قامتِ چون قیامتش

شِکوه زِ دستِ جورِ او پیشِ کسی نمی‌ کنم
تا بِه من آنچِه می‌ کند، کس نکند ملامتش

از سرِ رسمِ مهر وُ کین هستم وُ هست روز وُ شَب
او زِ پیِ هلاکِ من، من زِ پیِ سلامتش

دِل که شد از غمِ تو خون، گفتم وُ باورت نشد*
سرخیِ اشکِ من نگر، خواهی اگر علامتش

از نگهیم دِل بَرد، وز سخنیم جان دهد
هست بِه چشم وُ لب مگر شعبده وُ کرامتش؟

روزِ وصال زرگرت گر نفشانْد جان بِه ره
تا بِه قیامت ای صنم بس بُود این ندامتش 🌷

با یادِ تو، هرگز نکند، یادِ کسی دِل
غیر از تو، نخواهد نفسی، همنفسی دِل

گر نیست، در این قافله، آن قافله سالار
بی تاب، چِرا گشته زِ بانگِ جرسی، دِل؟

در سینه کند، ناله چنان بی تو، که گوئی
مرغی است گرفتار، بِه کنجِ قفسی، دِل 🌷

گر قطعِ نظر از منِ بی تاب وُ توان کرد؛ جُز صبر که آن هم نتوانم، چِه توان کرد؟! 🌷

بیا، بیا و برآور زِ انتظار، دِلم را
که بیش از این دلِ من، تابِ انتظار ندارد

مگو چِه‌ سان گذرد، روزگارِ من بِه غمِ او*
کسی‌ که در غمِ یار است، روزگار ندارد

بِه پیچ وُ تاب، دلِ من بود بِه سینه، از آنرو
که راه، در سرِ آن زُلفِ تابدار ندارد

اگر نه عاشقِ سیمین بریست، پس زِ چِه زرگر
بجز رُخِ چو زر وُ چشمِ سیمبار ندارد 🌷