🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

هرچه کُنی بکن، مَکن تَرکِ من ای نگارِ من
هرچه بَری بِبَر، مَبَر سنگدلی بِه کارِ من

هرچه هِلی بِهِل، مَهِل پرده زِ روی چون قمر
هرچه دَری بِدَر، مَدر پردۀ اعتبارِ من

هرچه کَشی بِکَش، مَکَش باده بِه بزمِ مدعی
هرچه خوری بخور، مخور خونِ دلِ فگارِ من

هرچه دَهی بده، مَده زُلف بِه باد، ای صنم
هرچه نَهی بنه، مَنِه دام بِه رهگذارِ من

هرچه کُشی بکُش، مَکُش صيدِ حرم که نيست خوش
هرچِه شَوی بشو، مَشو تشنه بِه خونِ زارِ من

هر چه بُری بِبُر، مَبُر رشتۀ اُلفتِ مرا
هرچه کَنی بِکَن، مَکَن خانۀ اختيارِ من

هرچه خری بخر، مخر عشوۀ حاسدِ مرا
هر چه تَنی بتن، متن با تنِ خاکسارِ من

هرچه رَوی بُرو، مَرو راهِ خلافِ دوستی
هرچه زَنی بِزَن، مَزَن طعنه بِه روزگارِ من 🌷

پ.ن:

تمامِ هستیم دیدن و خندیدن و بوسیدنِ توست، حتی در همین سطری هم که نوشتم، بوسیدنت هیجانِ غریبی دارد آپامه. 🖤

باز برآمد زِ دِلْ آوایِ من
پُر شده آفاقْ زِ غوغایِ من

ناز بس است ای بتِ زیبایِ من
خیز وُ بیا هانْ بِه تماشایِ من

وایِ من، ار نشنوی، ای وایِ من

تا تو توئی، من زِ منی فارغم
از خود وُ از خصمِ دنی فارغم

زِ آمدنی وُ زِ شدنی فارغم
هم زِ گدا، هم زِ غنی فارغم

زین همه بر تست تولایِ من*

جانِ مرا جلوه طاووسی است
روحِ مرا فره قدوسی است

زانکه مرا عزمِ زمین بوسی است
بر درِ آن، کاحمد بن موسی است

شاهچراغ آن شه والایِ من*

مظهرِ حقْ آیتِ فیضِ اله
آن بِه همه پادِشَهان پادِشَاه

حالِ مرا در همه حالی گواه
شاهدِ امروزِ منِ بی گناه

هم بِه گُنه شافعِ فردایِ من*

سوختم ای بی خبران یار کو
آبی از آن قلزمِ زخار کو

ثانیِ منصور شدم دار کو
سلسله کو، حاسدِ غدار کو

این من وُ این لاشه رسوایِ من

در دهنِ من سخنِ مطلق است
لافِ انالحق نه، که انت الحق است

حق زِ انا الحق، بِه وجود اسبق است
حق که بود؟ آنکه بِه حق ملحق است

حضرت میر احمد مولایِ من*

ای زده بر مه علمِ خسروی
مصطفوی، مرتضوی، موسوی

از تو شده بازویِ ملت قوی
بنده من گوی که تا بشنوی

پاسخِ هر ذرّه زِ اعضایِ من

دوش درآمد زِ در، آن ترکِ مست
مست نه از بادۀ جامِ الست

در زدم از شوق بِه دامانش دست
گفتمش این بنده بِه پایم که بست؟

گفت سرِ زُلفِ چلیپایِ من

مستیِ من مستیِ عشقِ خداست
نعرۀ من تا حرمِ کبریاست

در همه اشیاء زِ نوایم نواست
عالَمی از شورشِ من پُر صداست

تا چِه اثر بوده بِه صهبایِ من

خصم که بنشاند درختِ عنا
طوبیِ من گشت فطوبی لنا

گفت دِل از شوقِ که یا حبذا
بلبلِ شوریده زد از نو نوا

موج زد این بحرِ گهر زایِ من

ای عدوی دون، من اگر کافرم
کافرِ عشقِ رُخِ آن دِلبرم

در ره او هر چِه رسد بر سرم*
گر همه تیغ است، بِه جان می خرم

گو بزن ای یارِ دلارایِ من*

بنده شها جُز تو پناهیش نیست
وز تو جُز امیدِ نگاهیش نیست

در صفِ محشر که گواهیش نیست
در برِ حق گو که گناهیش نیست

عاشقِ (شوریده) شیدایِ من* 🕯

پ.ن:

💔 شاهچراغ آن شه والای من 💔

🏴 شهادت تعدادی از هموطنانمان در حرم مطهر احمد بن موسی شاهچراغ (ع) را بِه محضرِ آقا امام زمان (عج) تسلیت عرض می کنم. 🏴

روی بنمایی وُ دِل از منِ شوریده ربایی
تو چِه شوخی که دِل از مردم بی‌ دیده ربایی

حُسن گویند که چون دیده شود دِل برباید
تو بدین حُسن دِل از دیده وُ نادیده ربایی 🌷

میانِ عاشِق وُ معشوق چون فراق افتد
خوش است وصل، اگر روزی اتفاق افتد

غمِ تنی نخورند از هزاران تن جُز خویش
چو در میانِ دو تن، طرحِ اشتیاق افتد

شبانِ بِه زمزمۀ عاشِقی چنان گریم*
که بانگِ ناله، درین نیلگون رواق افتد 🌷

پ.ن:

میانِ عاشِق وُ معشوق، فرق بسیار است؛ چو یار ناز نماید، شما نیاز کنید. (جناب حافظ) 💚

طعنۀ خلق وُ جفایِ فلک وُ جورِ رقیب*
همه هیچند، اگر یار موافق باشد

من نه آنم که دِل از یارِ موافق بکنم
گر جهانیم، پُر از خصمِ منافق باشد

هر چِه سختی و ُتطاول که زِ جورِ فلک است
همه سهل است، اگر ترکِ علایق باشد

شو چو شوریده اعمی وُ دم از مردان زن
تا دِلت، مخزنِ اسرارِ حقایق باشد 🌷