🦋 همیشه شعر به راه و قافیه خوب است 🦋

ای فصلِ غیر منتظرِ داستانِ من!
معشوقِ ناگهانیِ دور از گمانِ من

ای مطلعِ امیدِ من ای چشمِ روشنت
زیباترین ستارۀ هفت آسمانِ من

آه ای همیشه گُل که به سُرخی در این خزان
گُل کرده‌ ای به باغچۀ بازوانِ من

در فترتِ ملال وُ سکوتی که داشتم
عشقِ تو طُرفه حادثۀ ناگهانِ من

ای در فصولِ مرثیه وُ سوگ باز هم
شوقت نهاده قول وُ غزل بر زبانِ من

حس کردنیست قصّۀ عِشقم نه گفتنی
ای قاصر از حکایتِ حُسنت بیانِ من

با من بمان وُ سایۀ مهر از سرم مگیر*
من زنده‌ ام به مهرِ تو ای مهربانِ من!

کی می رسد زمانِ عزیزِ یگانگی؟*
تا من از آنِ تو شوم وُ تو از آنِ من 🌷

پ.ن:

امّید که هرگز به دلِ خوش ننشیند

آن‌ کس که تو را گفت: "که با من ننشینی" 🖤

پنجره پنجره پنجره ها وا شده سویِ عاطفه ها
پنجره پنجره پنجره ها وا شده سویِ عاطفه ها

عشقِ رفتن به کلاس وُ مدرسه، شادیِ خریدنِ کیف وُ کتاب
پچ پچ وُ حرف زدنِ یواشکی، زنگِ انشاء، زنگ دیکته وُ حساب

این روزا زنده میشه خاطره ها، شوقِ تقسیم کردنِ عاطفه ها
این روزا زنده میشه خاطره ها، شوقِ تقسیم کردنِ عاطفه ها

این روزا فصلِ خزون وُ پاییزه، گُلِ باغِ زندگی یه کاری کن
با کتاب وُ دفتر وُ کیف وُ مداد، دلِ همکلاسیتو بهاری کن

برای رفتنِ مدرسه همه، دست به دستِ هم بدیم، شادی کنیم
همه با محبّت وُ عِشق وُ صفا، از دلایِ غم زده یادی کنیم 🌷

با فکرِ او چو سَر به گریبان فرو کنم
تشریحِ زُلفِ خم به خمش مو به مو کنم

دهقان به هر زمین که نشاند نهالِ تاک
من هم به خاک، تخمِ کدویی فرو کنم

از تیغِ ابرویِ تو زِ بس زخم خورده ام
جرأت نمی کنم که به محراب رو کنم

هرگز مُرادِ من به حصول آشنا نبود
در زیرِ تیغ، عمرِ ابد آرزو کنم

از عقل هایِ کهنه وُ نو خرمنی شود
گر آستانِ میکده را رُفت وُ رو کنم

گردد به زیرِ خاک، سکندر زِ شرم آب
دِل را اگر به آینه اش روبرو کنم

دشنام وُ بوسه هر چه عوض می دهی بده
حاشا که با تو بر سرِ دِل گفتگو کنم

بر صیدِ دیگری نظرم کی فتد، که من
در سَر نگنجدم که گُلِ چیده بو کنم

خواهی نشانِ تیر شوم یا غلافِ تیغ
با هر ستم که مصلحتِ تُست خو کنم

با تیغِ جور، ناوکِ لطفی کلیم هست
تا چاکهایِ سینه به پیکان رُفو کنم 🌷

دِل شاد از آنم که دلِ شاد ندارم
وارسته منم خاطرِ آزاد ندارم

در راهِ تو جان بر لب وُ سَر بر کفِ دستم
شمعِ سحرم، حاجتِ جلّاد ندارم

ترسم نبرد راه نسیمی به چراغم
شَب نیست که شمعی به رَهِ باد ندارم

چون جام درین میکده از دستِ حریفان
خون می‌ خورم وُ زهرۀ فریاد ندارم

باید زِ من آموخت ره وُ رسمِ اسیری
عمریست که در دامم وُ صیّاد ندارم

بی نام به او نامه نویسم، چه توان کرد
چون نامِ خود از شغلِ غمش یاد ندارم

دامانِ ترم پاکتر از دامنِ دریاست
شرمندگی از عصمتِ زُهّاد ندارم

شَب نیست که در دست پیِ مشقِ جراحت
پیکانِ تو چون خامۀ فولاد ندارم

با نیک وُ بدم همچو کلیم آینه صافست
گر شمع شوم رنجشی از باد ندارم 🌷

پ.ن:

با فکرِ او چو سَر به گریبان فرو کنم
تشریحِ زُلفِ خم به خمش مو به مو کنم

از تیغِ ابرویِ تو زِ بس زخم خورده ام
جرأت نمی کنم که به محراب رو کنم

دشنام وُ بوسه هر چه عوض می دهی بده
حاشا که با تو بر سرِ دِل گفتگو کنم

خواهی نشانِ تیر شوم یا غلافِ تیغ
با هر ستم که مصلحتِ تُست خو کنم (کلیم کاشانی) 🖤

امروز را دور از هم می‌ مانیم تا فردا یکدیگر را در آغوش کشیم.. 🖤

باز آمد بویِ ماهِ مدرسه
بویِ بازی‌ هایِ راهِ مدرسه

بویِ ماهِ مهر، ماهِ مهربان
بویِ خورشید پگاهِ مدرسه

از میانِ کوچه‌ هایِ خستگی
می‌ گُریزم در پناهِ مدرسه

باز می‌ بینم زِ شوقِ بچه‌ ها
اشتیاقی در نگاهِ مدرسه

زنگِ تفریح وُ هیاهویِ نشاط
خنده هایِ قاه قاهِ مدرسه

باز بویِ باغ را خواهم شنید
از سرودِ صبحگاهِ مدرسه

روزِ اوّل لاله ای خواهم کشید
سُرخ، بر تخته سیاهِ مدرسه 🌷

باز هم اوّل مهر آمده بود
و معلّم آرام

اسم ها را می خواند
اصغر پورحسین!

پاسخ آمد: حاضر
قاسم هاشمیان!

پاسخ آمد: حاضر
اکبر لیلا زاد...

پاسخش را کسی از جمع نداد
بار دیگر هم خواند:

اکبر لیلا زاد!
پاسخش را کسی از جمع نداد

همه ساکت بودیم
جایِ او اینجا بود

اینک امّا، تنها
یک سبد لالۀ سُرخ

در کنارِ ما بود
لحظه ای بعد، معلّم سبدِ گُل را دید

شانه هایش لرزید
همه ساکت بودیم

ناگهان در دلِ خود زمزمه ای حس کردیم
گُلِ فریاد شکفت!

همه پاسخ دادیم:
حاضر، ما همه اکبر لیلا زادیم 🌷

🌸 به یادِ دانش آموزِ شهید محمّد حسین فهمیده 🌸